κατεβαίνω πάλι...

' " κατεβαίνω πάλι

σε μεταλλεία κρυφά και τ' ανεβάζω σαν τετράγωνα

γέλια στις πλάτες μου ώριμα. Θα τα λυτρώσω ώ άνθρωποι

ή θα με θάψει ο σκοτεινός όγκος του Ωραίου; Ολόγυρα

με τους αγκώνες των βουνών σ΄ αρχαίες κοιλάδες

- λίκνα μεγάλα της βροχής και της φτωχολογιάς-

τώρα ανεβαίνω κυκλωμένος μ΄ αλαφρές φτερούγες

φτερούγες μέσα μου πλωτές."

[γιάννης δάλλας - από "σχέδιο ποιητικής"]

σου είπαν ψέματα πολλά

από: παρα-μυθητικός:

της Βάνας Χαραλαμπίδου,

πηγή, παράλλαξη

Ο αρχαίος Εφιάλτης, γιός του Ευρυδήμου, ήταν εκείνος ο Έλληνας, που

υπέδειξε στους Πέρσες τη διάβαση μέσω της οποίας θα κύκλωναν και θα

χτυπούσαν τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα από τα νώτα στις Θερμοπύλες.

Έκτοτε το όνομά του έγινε το συνώνυμο του προδότη της πατρίδας του.

Όσον αφορά τους άλλους Εφιάλτες η επίσημη ιστορία μόνο εκείνον τον

ατυχή Δημάρατο παραδίδει στη χλεύη με τη ρετσινιά του προδότη, αφού

συμμετείχε στην εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας με το στρατό του Ξέρξη

ως σύμβουλός του. Για τα πεπραγμένα του «ήρωα» Θεμιστοκλή που με

ανάλογη συμπεριφορά κατέφυγε στην αυλή του Αρταξέρξη για να

ξεπουλήσει την πατρίδα του ούτε λόγος. Εξίσου ευνοημένος από την

επίσημη ιστορία ο στρατηγός της Σπάρτης Παυσανίας, που διατηρούσε

«αλληλογραφία» με τον Ξέρξη για να τον βοηθήσει να καθυποτάξει τους

Έλληνες. Γενικώς και παρά τα επισήμως αποδεκτά, από τους «ένδοξους»

των Περσικών πολέμων μόνο ο Λεωνίδας φαίνεται πως διασώζεται. Όσο

για τον Μέγα «εκπολιτιστή» της ελληνικής ιστορίας Αλέξανδρο, δεν

βλάπτει να ρίξουμε μια ματιά και σε άλλες πηγές εκτός των ελληνικών

για να πληροφορηθούμε τις απίστευτες βαρβαρότητες του μισθοφορικού

στρατού του, που πληρωνόταν από τα λάφυρα των λεηλατημένων

πόλεων τις οποίες σάρωνε στο πέρασμά του, με αποκορύφωμα τη μυθική

για τον πλούτο της αρχαία Περσέπολη. Και για να κάνουμε κι ένα άλμα

στην ιστορία, ποιος Έλλην πληροφορήθηκε στο σχολείο ότι ο επίσης

Μέγας και κατόπιν «άγιος» Κωνσταντίνος δολοφόνησε τον ίδιο τον γιό

του Κρίσπο και κατόπιν τη σύζυγό του Φαούστα κατ’ εντολήν της μάνας

του, εξίσου «αγίας» Ελένης. Μεγάλες αλήθειες για το ποιόν των μελών

της Φιλικής Εταιρείας έχουν και γραπτώς διατυπωθεί, μόνο που οι Έλληνες

φοιτώντες δεν πρέπει ουδέποτε να τις πληροφορηθούν. Για τις

ανακρίβειες της διδακτέας ύλης σχετικά με την επανάσταση του 21 και

τους «ήρωες» της έχει γίνει πολύς λόγος, δεν χρειάζεται επανάληψη.

Όσο για τον «εθνάρχη» Ελευθέριο Βενιζέλο καμιά αναθηματική πλάκα

στους ανδριάντες του δεν επισημαίνει ότι με τη δική του υπογραφή

ξεριζώθηκαν ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες από τις πατρογονικές τους

εστίες στη Μικρασία στη μεγαλύτερη τραγωδία του σύγχρονου ελληνισμού.

Ελάχιστα τα παραδείγματα κι ενδεικτικά, αναρίθμητοι οι Εφιάλτες στις

πηγές.

Συμπέρασμα. Μας είπαν ψέματα πολλά. Συσκότισαν την αλήθεια με κάθε

τρόπο. Μας βύθισαν στην αμάθεια. Διαστρέβλωσαν τα γεγονότα και

εξακολουθούν να το κάνουν. Κι αν οι σύγχρονοι Εφιάλτες, που

πρωτοστατούν

στο ξεπούλημα της χώρας, ποντάρουν στην αποδεδειγμένη λησμοσύνη που

διακρίνει τον ελληνικό λαό, (η πρόσφατη αναψηλάφηση της δίκης των έξι,

απίστευτο! αλλά αθώωσε εκ των υστέρων εκείνους που έστειλαν σε βέβαιο

θάνατο στις στέπες της Ανατολίας το άνθος του ελληνικού στρατού στη

Μικρασιατική εκστρατεία), ακόμη κι αν ποτέ η επίσημη ιστορία δεν

αποδώσει

τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, θα είναι πάντα Εφιάλτες στη συνείδησή μας.

όνειρο ...

στο κεφαλόσκαλο καθισμένος,

αγαπημένη θέση - κληρονομιά

γλυκιά ανατριχίλα στο κορμί σκορπά η δροσιά,

να τυλιχτώ τον επενδύτη της ζεστής αγκαλιάς σου

και να πλανιέμαι στην ασάλευτη ώρα

στο κάλεσμα του φεγγαριού

που μετεωρίζεται γέφυρα σε ταξίδι ονειρικό,

-υποσχεμένο-

δρόμος που φέρνει κοντά ψυχές αδελφές

τριζόνια,

ξεχασμένα σε αναζήτηση συντρόφου - επίμονα-

σπάνε την ησυχία

κομμάτια ραγισμένου καθρέφτη

"βλέπω το χέρι σου άσπρο σαν τον ήλιο

να καίει πάνω από το κάτασπρο όνειρο

έπειτα σε άκουσα να ελευθερώνεσαι από τα φύλλα"

κι άκουσα το φως να κυλά από τα μάτια σου

σου χαμογέλασα

μα ήταν όπως πάντα,

ένα χαμόγελο στην άβυσσο.....

φωτοβολίδες

-7-

Τι να 'γιναν όλα αυτά που ξαναζούν στη μνήμη μας,

σαν ένα τοπίο που κάηκε ή κατεδαφίστηκε

και τώρα απόμεινε η φωτογραφία του.

Ανύπαρκτα κυκλοφορούν μές στα τραγούδια,

μας επισκέπτεται το φάντασμά τους

κι υπάρχουν μόνο γιατί υπάρχουμε.

Μένουν μονάχα κάτι θρύψαλα στον ύπνο μας

κι η άμπωτις και η παλίρροια του εαυτού μας.

Κώστας Στεργιόπουλος

....

" Όταν μερικές φορές, σε μια ερώτηση που αφορά τις σκέψεις σου απαντάς : "τίποτε", ίσως να προσποιείσαι. Οι αγαπημένες υπάρξεις το ξέρουν καλά. Άν όμως η απάντηση αυτή είναι ειλικρινής, αν εκφράζει αυτό το μοναδικό ψυχικό συναίσθημα της σιωπηλής ευγλωττίας που σπάζει την αλυσίδα των καθημερινών χειρονομιών ενώ η καρδιά ψάχνει μάταια να βρει τον κρίκο που θα την ξανασυνδέσει, τότε αυτό φαίνεται πως είναι το πρώτο σημάδι του παραλογισμού. " Camus

σκιές

Ανάμεσα στην ιδέα

και στο γεγονός

Ανάμεσα στην κίνηση

Και στην πράξη

Η σκιά πέφτει

Ανάμεσα στη σύλληψη

και στη δημιουργία

Ανάμεσα στη συγκίνηση

και στην ανταπόκριση

Η σκιά πέφτει

Ανάμεσα στον πόθο

Και στο σπασμό

Ανάμεσα στη δύναμη

Και στην ύπαρξη

Ανάμεσα στην ουσία

Και στην κάθοδο

Η σκιά πέφτει.

Τ.Σ. Έλιοτ ( μετάφραση Γ. Σεφέρης)

... γλυκά φθινοπωρινό το φως,

Κώστας Στεργιόπουλος

ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ τῆς ζωῆς θνητόν

Ἐπίκουρος Μενοικεῖ χαίρειν.

......

Συνέθιζε δὲ ἐν τῷ νομίζειν μηδὲν πρὸς ἡμᾶς εἶναι τὸν θάνατον ἐπεὶ πᾶν ἀγαθὸν καὶ κακὸν ἐν αἰσθήσει· στέρησις δέ ἐστιν αἰσθήσεως ὁ θάνατος. ὅθεν γνῶσις ὀρθὴ τοῦ μηθὲν εἶναι πρὸς ἡμᾶς τὸν θάνατον ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ τῆς ζωῆς θνητόν͵ οὐκ ἄπειρον προστιθεῖσα χρόνον͵ ἀλλὰ τὸν τῆς ἀθανασίας ἀφελομένη πόθον. [125] οὐθὲν γάρ ἐστιν ἐν τῷ ζῆν δεινὸν τῷ κατειληφότι γνησίως τὸ μηδὲν ὑπάρχειν ἐν τῷ μὴ ζῆν δεινόν. ὥστε μάταιος ὁ λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον οὐχ ὅτι λυπήσει παρών͵ ἀλλ΄ ὅτι λυπεῖ μέλλων. ὃ γὰρ παρὸν οὐκ ἐνοχλεῖ͵ προσδοκώμενον κενῶς λυπεῖ. τὸ φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν ὁ θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς͵ ἐπειδήπερ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν͵ ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν͵ ὅταν δὲ ὁ θάνατος παρῇ͵ τόθ΄ ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν. οὔτε οὖν πρὸς τοὺς ζῶντάς ἐστιν οὔτε πρὸς τοὺς τετελευτηκότας͵ ἐπειδήπερ περὶ οὓς μὲν οὐκ ἔστιν͵ οἳ δ΄ οὐκέτι εἰσίν. Ἀλλ΄ οἱ πολλοὶ τὸν θάνατον ὁτὲ μὲν ὡς μέγιστον τῶν κακῶν φεύγουσιν͵ ὁτὲ δὲ ὡς ἀνάπαυσιν τῶν ἐν τῷ ζῆν (κακῶν αἱροῦνται. ὁ δὲ σοφὸς οὔτε παραιτεῖται τὸ ζῆν) [126] οὔτε φοβεῖται τὸ μὴ ζῆν· οὔτε γὰρ αὐτῷ προσίσταται τὸ ζῆν οὔτε δοξάζει κακὸν εἶναί τι τὸ μὴ ζῆν. ὥσπερ δὲ τὸ σιτίον οὐ τὸ πλεῖον πάντως ἀλλὰ τὸ ἥδιστον αἱρεῖται͵ οὕτω καὶ χρόνον οὐ τὸν μήκιστον ἀλλὰ τὸν ἥδιστον καρπίζεται. Ὁ δὲ παραγγέλλων τὸν μὲν νέον καλῶς ζῆν͵ τὸν δὲ γέροντα καλῶς καταστρέφειν͵ εὐήθης ἐστὶν οὐ μόνον διὰ τὸ τῆς ζωῆς ἀσπαστόν͵ ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ τὴν αὐτὴν εἶναι μελέτην τοῦ καλῶς ζῆν καὶ τοῦ καλῶς ἀποθνῄσκειν. πολὺ δὲ χείρων καὶ ὁ λέγων καλὸν μὲν μὴ φῦναι͵

φύντα δ΄ ὅπως ὤκιστα πύλας Ἀίδαο περῆσαι.

Ἐπίκουρος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΜΕΝΟΙΚΕΑ

http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm