Η Κυψέλη

Έχω και γω λόγο. Έχω και γω τους λόγους μου να μιλήσω. Να μιλήσω με τη σειρά των πραγμάτων και να μη κάνω χρονικά άλματα αλλά να τα πάρω με τη σειρά. Το οφείλω στις αναμνήσεις μου και στη γενέθλια γειτονιά μου που δε μπορώ να ξεχάσω ποτέ. Γεννήθηκα στη Κυψέλη. Γνωρίζω την Κυψέλη όταν ήταν όντως συνοικία «ξεχωριστή» και κατοικία πνευματικών ανθρώπων. Ήταν όντως ζηλευτός τόπος κατοικίας. Μέχρι που ενέσκηψαν οι «βάρβαροι»…αφού έτσι το θέλουν κάποιοι, τους αρέσει δε τους αρέσει.
Τότε, γύρω στις δεκαετίεςτου 60 και του 70, όταν δεν γνωρίζαμε που πέφτει το Πακιστάν και η Σομαλία, το Αφγανιστάν και η Ερυθραία. Όταν το κύμα «εσωτερικής μετανάστευσης» μας «χτύπησε» την πόρτα. Ο όρος αστυφιλία είναι και λίγο αδόκιμος και δεν περιγράφει ακριβώς την πραγματικότητα. Ανάγκη και κόψιμο υπήρχε για εύρεση εργασίας. Συνέτεινε και ο εμφύλιος που κατέστρεψε την περιφέρεια και αποδεκάτισε πληθυσμούς. Όσοι δεν έφυγαν για τα εργοστάσια της Ευρώπης , για τα πιάτα της Αμερικής και Αυστραλίας , κατέβηκαν με τα τσαρούχια στο κλεινόν άστυ να βρουν την τύχη τους. Γέμισε το κέντρο ανειδίκευτους εργάτες, θυρωρούς στα ανήλιαγα υπόγεια των πολυκατοικιών τότε που ανδρώθηκε η οικοδομή και γεμίσαμε πολυκατοικίες, και στις καλύτερες περιπτώσεις, με τη βοήθεια βουλευτών, σε οργανισμούς, υπουργεία, τράπεζες κλπ.
Τότε άλλαξε άρδην η μορφή της συνοικίας, οι συμπεριφορές, οι συνήθειες. Από τότε είδα να πετιώνται τα σκουπίδια απ τα μπαλκόνια ή τα παράθυρα σε σακούλες που σκάγαν στο πεζοδρόμιο γιατί βαριόταν η θεία Μαριγώ να κατέβει με το πασούμι να τα εναποθέσει στην άκρη του πεζοδρομίου (για κάδους ούτε λόγος, γιατί δεν υπήρχαν). Από τότε στην πολυκατοικία αλλάξαμε κλειδαριά και βάλαμε επιγραφή «παρακαλώ να κλειδώνετε την εξώπορτα της πολυκατοικίας το βράδυ», από τότε άρχισαν οι πρώτες κλοπές.
Απο τα τέλη της δεκαετίας του 70 –αρχές 80 άρχισαν παλιοί κάτοικοι να φεύγουν απ την Κυψέλη, να δυσανασχετούν, να αισθανόνται ξένοι στον τόπο τους.
Σαν έτοιμη από καιρό ήταν η περιοχή και δεν άλλαξε αίφνης άμα τη εμφανίσει του πρώτου σαπιοκάραβου που μας έφερε Σομαλούς και Πακιστανούς. Το ίδιο ταλαίπωρους, το ίδιο εξαναγκασμένους απ τις τραγικές συνθήκες στην χώρα τους όπως ήταν και οι συμπατριώτες μας που ήρθαν απ την επαρχία και για τους ίδιους λόγους άλλαξαν τόπο κατοικίας και για να πω και τη μεγαλύτερη κακία, μας πήραν πραγματικά τις δουλειές.
Ούτε η Αθήνα χωρούσε τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας!!!!
Αυτοί οι ίδιοι λοιπόν που κάποτε πριν 30 χρόνια ήρθαν να ζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον, είναι αυτοί που τους ενοχλούν τώρα οι «μετανάστες» και τους βρωμίζουν τον τόπο! Ένα τόπο που από τότε είχε αρχίσει να ζέχνει, γιατί ποτέ δεν τον αγάπησαν, δεν τον αισθάνθηκαν δικό τους και γιαυτό παρέμειναν να ψηφίζουν στα χωριά τους, να συναλλάσσονται με τους βουλευτές τους, να φροντίζουν για τον γενέθλιο τόπο τους και να απαιτούν γιαυτόν και όχι για την Αθήνα και τη συνοικία που μετοίκησαν.
Τα γράφω αυτά γιατί σε μία συζήτηση με «πνευματικούς» ανθρώπους, θα έπρεπε να γίνει μία ιστορική καταγραφή πλήρης της εξέλιξης των πραγμάτων και όχι να χαιδεύουμε αυτιά και να τα λέμε κατά πως μας αρέσει.

Χριστίνα Φίλιππα

.............................................................................................
το διάβασα στο facebook. 
και μου άρεσε. 
μου άρεσε πολύ γιατί πραγματικά βάζει τα πράγματα στη σειρά.....
μπορεί - δεν ξέρω - να γράφτηκε "εξ αιτίας". μπορεί... 
αλλά μου αρέσει γιατί στέκει μόνο του. 
στέκει, κι όχι μόνο ....
...........................................................................................


"Ένα τόπο που από τότε είχε αρχίσει να ζέχνει, γιατί ποτέ δεν τον αγάπησαν, δεν τον αισθάνθηκαν δικό τους και γιαυτό παρέμειναν να ψηφίζουν στα χωριά τους, να συναλλάσσονται με τους βουλευτές τους, να φροντίζουν για τον γενέθλιο τόπο τους και να απαιτούν γιαυτόν και όχι για την Αθήνα και τη συνοικία που μετοίκησαν."