... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...
[Μίλαν Κούντερα]
Οι αιώνες κυλούν σαν μαδημένα τριαντάφυλλα στην απέραντη ποδιά του Σύμπαντος. Στα αλμυρά νερά της θάλασσας λούζονται οι ακρογιαλιές περιμένοντας τον μαίστρο για να σαλπάρουν.
Πότε-πότε μας θυμάται το μέλλον όσο μακριά κι αν βρίσκεται, όλο και κάποιο μήνυμα λαβαίνουμε, γραμμένο πάντα βιαστικά γιατί διαρκώς αναχωρεί για πιο μακριά ακόμα. Τι να το κάνεις; Γραφτά που μένουνε αδιάβαστα. Κανείς δεν ξέρει από μας να διαβάσει τι γράφει το μέλλον. Παρεκτός κάτι ελάχιστες γραμματιζούμενες ελπίδες. Τρέχα γύρευε.
Κική Δημουλά από τη συλλογή Το τελευταίο σώμα μου, 1981
1 σχόλιο:
Πότε-πότε μας θυμάται το μέλλον
όσο μακριά κι αν βρίσκεται,
όλο και κάποιο μήνυμα λαβαίνουμε,
γραμμένο πάντα βιαστικά
γιατί διαρκώς αναχωρεί
για πιο μακριά ακόμα.
Τι να το κάνεις;
Γραφτά που μένουνε αδιάβαστα.
Κανείς δεν ξέρει από μας
να διαβάσει τι γράφει το μέλλον.
Παρεκτός κάτι ελάχιστες
γραμματιζούμενες ελπίδες.
Τρέχα γύρευε.
Κική Δημουλά
από τη συλλογή Το τελευταίο σώμα μου, 1981
Δημοσίευση σχολίου