Η ΚΟΥΚΛΑΣτο έπιπλο επάνω καθισμένη
ακίνητη σε πόζα φωτογράφου
αντίκρυ βλέπει σάμπως σαστισμένη,
πάνω από χώρο και καιρό να μένει
η ίδια της η φύση την προστάζει
και νάσου την δεν ζει μήτε πεθαίνει.
Απ' το δικό μας ντέρτι που σωπαίνει
αν είχες μια μικρή σταλίτσα
δεν θάσουν έτσι τόσο, ξεχασμένη.
α. φ.
17 σχόλια:
ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!
Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ' έβλεπε - μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της - κερένιο -
καί τό δόντι.
Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο - και τ' όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.
Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
ύποπτεύομαι - καί τρέμω νοερά μου -
απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα
τά όνειρά μου; . . .
Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος,
σέ μπαμπάκια καί καρτόνια - ο νούς μου βάνει
γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος
μέ ροκάνι!
Ώ Κυρά μου - 'Αγγελε - Σύ - των μειρακίων
πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων. . .
α.φ.;
Ποιος ο ποιητής;
Κούκλες:μερικές φορές είναι προσωπεία θανάτου.
κούκλα -μοντέλο
πλατύστομα - χαλκίδα
Με κάθετη και όχι "χιαστί" αντιστοίχιση.
πλατύστομα – χαλκίδα
Παρατήρηση: η αρχική παράθεση οδηγεί σε οριζόντια και όχι χιαστί αντιστοιχιση
Όπου κούκλα – μοντέλο ταιριάζει, … ποιος ξέρει τι συνειρμοί οδηγούνε σε πλατύστομα – χαλκίδα……….;
Η κάθετη πάλι….;
Κούκλα – πλατύστομα
Μοντέλο - χαλκίδα
Μπερδεύει ….. πολύ μπερδεύει…….
palia, poli palia, gnorisa mia koukla sta platystoma...alla me kerdise ena montelo sti xalkida......
Απλά ο τόπος καταγωγής των ποιητών:και βέβαια όχι χιαστί!!
Τι να μπερδεύει;;;;
Προς cat:Μ' αρέσουν οι ερωτικοί συνειρμοί!!Άσχετοι, αλλά μ' αρέσουν!!
to apotelesma.....
misisa to montelo... anapolo ti koukla....
Εσύ όμως, σα γάτα που είσαι,...θα βρεις τον τρόπο να βρεις την κούκλα σου..
kapote ki oi gates xanoun tis dynameis.....
..exartate apo poia psyxi exei meinei..
ε...7 είναι..ας ελπίσουμε ότι είσαι λίγο τυχερός(ή)..
η ποίηση περνάει μέσα από την κοιλάδα των δακρύων, δεν γράφονται ανέξοδα τα ποιήματα
Κούκλες… ταλαίπωρα πλάσματα… που δεν ξέρουν αν ζουν…γιατί ζουν… αν ευχαριστούνται .. δεν νοιώθουν το μάταιο … το άδικο μπορεί να τις πνίγει αλλά πώς να εκφραστεί;….
προς cat: δεν γνώρισα ποτέ μου γάτα (ο)... απαισιόδοξο....
Τα πρωινά μεταμφιέζεται
Σε παραγγελιοδόχο
Σ' εξομολογητή
Σ' αιλουροειδές
Τα βράδια
Μεταμφιέζει τις λέξεις
Σε βόμβες βυθού
Σ' αερόλιθους
Κοιμάται ήρεμος
Πάνω σ' αναμμένα κάρβουνα
Κι ονειρεύεται δέντρα
Κλείτος Κύρου
από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση, 1987
ενότητα Α'
Δημοσιευμένο στο Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης
Αγαπητέ nikitas από τον α.φ. και τον μπάρμπα Γιάννη, τα πλατύστομα και την Χαλκίδα, παραθέτω και την άποψη του Γ. Ρίτσου αυτή τη φορά από το Μιλάνο ( Για τις κούκλες ο λόγος).
"Οι κούκλες των καταστημάτων"
Αργά 2 ή ώρα μεσάνυχτα, οι ωραίες κούκλες που λανσάρουν τη μόδα βγαίνουν απ τις βιτρίνες των καταστημάτων, προχωρούν λικνιστικά, κάνουν ένα μικρό περίπατο στην πλατειά Γκαριμπάλντι...
Μετά οδεύουν με μικρά βήματα προς το Ντουόμο.Εκεί πετούν τα διάφανα φορέματά τους στη μαρμάρινη σκάλα,βγάζουν κάτι άναρθρες κραυγές, αναστενάζουν , κάνουν έρωτα με τα υπαίθρια αγάλματα, φρεσκοπλυμένα στα μεγάλα ντους της βροχής...
Κι άξαφνα
μια μωβ εσάρπα δένεται στη μέση του Βαπτιστή Ιωαάννη,
ενώ στο βάθος καίγεται, σε μια ρόδινη και χρυσή πυρκαγιά , το Μιλάνο.
ΜΙΛΑΝΟ 27.VI. 80
από τη συλλογή ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ 1980
Όταν ο Λαρς Λίντστρομ (Ράιν Γκόσλινγκ) συστήνει στον αδερφό του (Πολ Σνάιντερ) και στην συννυφάδα του Κάριν (Έμιλι Μόρτιμερ) το καινούριο του κορίτσι Μπιάνκα, που γνώρισε στο ίντερνετ, αυτοί δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Μήπως ο Λαρς, έχει τρελαθεί εντελώς; Εκείνοι αντικρίζουν μία κούκλα, όμως ο Λαρς βλέπει την Μπιάνκα ως την καλύτερή του φίλη, το δικό του άνθρωπο. Η Μπιάνκα όμως είναι μία απλή κούκλα και πώς θα το εξηγήσουν αυτό στους κατοίκους της μικρής τους πόλης στην οποία έχουν μεγαλώσει;
Ωραία γυναίκα του Μιλάνου με πολύ βαμμένα μάτια, με βαμένα χείλη
και νύχια
μ΄εντελώς άβαφτα γόνατα
Κι αυτός, γονατισμένος,
να ζωγραφίζει στο ΄να γόνατό της ένα φίδι
και στ άλλο΄ ένα μικρό παράθυρο να την κοιτάζει μέσα
Γ. Ριτσος/ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ
Πόσα μπορεί να μας θυμίσει μία κούκλα……
Δημοσίευση σχολίου