Μέσα Ιούλη και μετά…
Καθιερωμένη επίσκεψη , αναπόφευχτη.
Προειδοποίηση κάτι δειλά συννεφάκια που προβαίνουνε στη ράχη του Μεγα Όρους….και όχι πάντα…
Στο διάβα του δεν αφήνει τίποτα όρθιο…. Ακόμα και χαλίκια σηκώνει και μαστιγώνει τους διαβάτες….ως τιμωρός παθών…..
Μας έβρισκε στη βόλτα, το προκαλούσαμε… συνομιλούσαμε μαζί του, του φορτώναμε μύχιους πόθους, κι ελπίζαμε η δύναμη του, να γκρέμιζε φραγμούς κι αναστολές κι αντάμα μ’ αγάπες νιές ή και παλιές να μας έβρισκε το βράδυ, όταν κουρασμένο θα καταλαγιάσει πίσω απ’ τις κορφές, να πάρει δύναμη για τ’ αύριο…….
Κλειω Νάτση Μπουρίνι στο Θερμαικό
Μπουρίνι
Στις θερισμένες καλαμιές
διάβηκε το μπουρίνι
σαν άγγελος παρηγοριάς
για τα κομμένα στάχυα
και μια ζωντάνια ανείπωτη
ολόγυρα αναδίνει
καθώς στους κάμπους χύνεται
από τα καταράχια.
Παλιές αγάπες, μακρυνές
που στον καιρό σωπαίνουν
απόψε πίσω γύρισαν
μαζί με το μπουρίνι
κι αδιάφορες κι αμίλητες
εδώ και κεί πηγαίνουν
καθώς το πλάνο τόνειρο
μέσα στην πίκρα σβύνει.
Κι ακόμα κάτι ανέκφραστο
πάντα μαζί του φέρνει
σαν νάνε απόμακρες φωνές
παράπονο και κλάμα,
και σάμπως σε μυστήριο
καθώς η μέρα γέρνει
αντάμα πάν’ στο σούρουπο
και στη νυχτιάν αντάμα.
αφιερωμένο σε όλες-ολους τις-τους ομοτάξιδες-ομοταξιδους
και στις παλιές αγάπες τους..........
με την ευχή καλά ταξίδια σύντροφοι
...κι εσύ πολύτροπε ’δυσσέα,
πανούργε γητευτή,
δε σταματάς να κράζεις ’με....
σιμώσανε οι μέρες, κι αν θες ικέτη να με δεις…..
πρόσεξε σε κίντυνο μεγάλο μπαίνεις……….
10 σχόλια:
Τον μοιάζει βέβαια η μικρή αυτή,
με το μολύβι απεικόνισίς του.
Γρήγορα καμωμένη, στο κατάστρωμα του πλοίου·
ένα μαγευτικό απόγευμα.
Το Ιόνιον Πέλαγος ολόγυρά μας.
Τον μοιάζει. Όμως τον θυμούμαι σαν πιο έμορφο.
Μέχρι παθήσεως ήταν αισθητικός,
κι αυτό εφώτιζε την έκφρασί του.
Πιο έμορφος με φανερώνεται
τώρα που η ψυχή μου τον ανακαλεί, απ' τον Καιρό.
Απ' τον Καιρό. Είν' όλ' αυτά τα πράγματα πολύ παληά -
το σκίτσο, και το πλοίο, και το απόγευμα.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ' αρχίσουν
η απολαύσεις του κ' η αμοιβές του.
Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει.
Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των
γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώση·
κ' εδώ κ' εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ' το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.
Αλλά γλυτώνει απ' τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!
Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη
κ' ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώση,
για να την αναστήση από τον τάφο
ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
"Πικρός ελαιώνας
άνεμος
γέροντας με ραβδιά
κυνηγημένες γάτες
παλιές εφημερίδες
πήραν το χρόνο ανάποδα
σκίσανε τα πουκάμισά τους
είπαν στον άνεμο νά με
ω ευοίωνο βουνό
στην κοινή ερημιά μας
κι ένα φεγγάρι επαίτης
έξω απ την κλεισμένη νύχτα
θα διώξω τους τυφλούς λαχειοπώλες
θα τραγουδήσω μαζί με το Σκαρίμπα."
Λυπήθηκαν μεγάλως στον αποχωρισμό των.
Δεν τόθελαν αυτοί· ήταν η περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες εκάμνανε τον ένα
να φύγει μακρυά- Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη των βεβαίως δεν ήταν ίδια ως πριν·
είχεν ελαττωθεί η έλξις βαθμηδόν,
είχεν ελαττωθεί η έλξις της πολύ.
Όμως να χωρισθούν, δεν τόθελαν αυτοί.
Ήταν η περιστάσεις.- Ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αίσθημά των, πριν τους αλλάξει ο Χρόνος·
ο ένας για τον άλλον θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων ετών τ' ωραίο παιδί.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Είμαι πρόθεμα και πρόσφυμα της ζωής μου.
Το μόνο που ζητώ είναι το δώρο που θα λάβω..
Ποτέ την αλήθεια.
Αγαπητέ /η ανώνυμος
Δεν θαθελες το δώρο σου νάναι η αλήθεια;
Ικανοποιείσαι από τις ψεύτικες χάντρες με τις οποίες ξεγελούνε τους αθώους ιθαγενείς;
Και ποια είναι η αλήθεια;
Ίσως η φανταχτερή ψεύτικη χάντρα.
Η αλήθεια, νομίζω, είναι πάντα μία... και αυτή ψάχνουμε εναγωνίως…
Το αν θα την βρούμε είναι άλλο πράγμα, όπως και αν συμβιβαστούμε με τη μισή αλήθεια….ή όποιο κλάσμα μας προσφέρουν….
Βέβαια υπάρχει και η άποψη ότι για κάθε πράγμα υπάρχουν πολλές αλήθειες.. ε αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό…
Παράδειγμα, λέει, το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο ανάλογα με το πώς το βλέπει κάποιος… και αυτό παρουσιάζεται σαν δύο αλήθειες για ένα γεγονός…
Λάθος… το «σημείο» είναι ότι το ποτήρι περιέχει τη μισή ποσότητα του υγρού που μπορεί να χωρέσει γιομάτο…αυτή είναι η αλήθεια.. περιέχει α ml υγρού. Οι δύο γλωσσικές εκφράσεις δεν ακυρώνουν την αλήθεια….
Ευ δει ειδέναι, λοιπόν
Πρώτα απ’ όλα, το χαρτί·
το δίπλωσε, το έβαλε
μέσα στην τσέπη, κάτω από το γιασεμί.
“Η καλώς ζην ή καλώς τεθνηκέναι”
Με επιμέλεια ίσιωσε τη γραβάτα.
Τον έκαιγε ο ήλιος από έξω
και από μέσα.
Αργά-αργά προχώρησε
μέχρι την άκρη του γκρεμού.
Δημοσίευση σχολίου