'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι - δε θα φαίνεται
που ασπρίσαν τα μαλλιά μου.Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου.
'Οταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια -δε θέλω να τ' ακούσω.Σώπα.
....................................................
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
...................................................
Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου. ...
...................................................
Τούτο τον άστατο καιρό,όσο να 'ναι,πρέπει να φυλαγόμαστε.
'Εχει υγρασία τα βράδια και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται,αλήθεια,πως επιτείνει την ψύχρα;
.....................................................
Α,φεύγεις; Καληνύχτα.'Οχι,δε θα 'ρθω.Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο.Ευχαριστώ.Γιατί επιτέλους πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω τα βήματά σου,
μήτε τα βήματα του Θεού,μήτε και τα δικά μου...
[γιαννης ρίτσος - η σονάτα του σεληνόφωτος -- επιλογές--]
22 σχόλια:
"14η ημέρα
4η ΜΕΣΟΥΝΤΟΣ
´Εκλειψη Σελήνης 05.26
στις 1.52 Παρθένου
Γαλάζια σεληνιακή θάλασσα
Ανίατοι βυθίζονται στα νερά της
Τα χαρτιά μουσκεύουν
Υγρασία παντού
Δελφίνια γλυστρούν από τον φόβο
στην απογοήτευση
και τα περίμενα στην όχθη
ένδεια με κατέχει ποιός το γνωρίζει;"
"Φεγγάρι φεγγαρόφωτο
μπαίνει απ το παραθύρι
γυμνή τη βρίσκει στο κρεβάτι
ολόσωμη τη γλείφει-
όι όι φεγγαροφέγγαρο
τη γλώσσα θα σου κόψω
να κοιμηθώ."
Γ.Ριτσος,ΕΙΣΠΝΟΕΣ 29.11.80
επιστροφή στην αρχική
Ποιητές και ποιήματα:
--------------------------------------------------------------------------------
εκτυπώστε το παρόν κείμενο
Το κουνάβι στο δόκανο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
Το κουνάβι στο δόκανο
τώρα ξέρει τι πρέπει να κάνει —
όχι όπως την άλλη φορά
που περίμενε πρώτα να ξημερώσει
για να κόψει με τα ίδια του τα δόντια
το πίσω αριστερό του πόδι
γι’ αυτό
μόλις τινάχτηκε το πρώτο αίμα
αρχίζει αμέσως να ροκανίζει με λύσσα
το μπροστινό δεξί του πόδι
με λύσσα, με θάρρος —
ας μείνει τελικά με δύο,
πάλι θα μπορεί να θέλει.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι- πως να το φέρω στά χείλη μου;
όσο κι άν διψώ,-πώς να το φέρω;- Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, αυτό μου απόμεινε,
αυτό με βεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
..............
Τὰ Γράμματα
Θὰ πάψω πιὰ νὰ γράφω ποιήματα
ἔριξες τὸ χρυσό σου δαχτυλίδι μὲς στὴ
θάλασσα
στὴν ἀμμουδιὰ μὲ τὸ νεκρὸ κρανίο
κι ὅλα τὰ βουλιαγμένα καράβια βγῆκαν
στὸν ἀφρὸ
κι ὁ καπετάνιος ζωντανὸς
κι οἱ ναύκληροι νὰ χαμογελᾶνε
εἶπα θὰ πάψω πιὰ νὰ γράφω ποιήματα
καὶ στὸ παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ μου τοῦ προγονικοῦ
ὁ πατέρας μου καὶ ἡ μητέρα μου
κουνᾶνε τὰ μαντήλια τους καὶ χαιρετᾶνε
τὰ ποιήματά μου ὅμως δὲν μπόρεσαν νὰ
τὰ διαβάσουν
ἔχουν ξεχάσει νὰ διαβάζουν
λένε τὸ κάπα ἄλφα καὶ τὸ δέλτα ἔψιλον
καὶ σὺ μοῦ εἶπες ψέματα
στὸν τόπο αὐτὸ τοῦ κόκκινου γελαστοῦ
κρανίου μὲ ξεγέλασες
γι᾿ αὐτὸ κι ἐγὼ σὲ γέλασα
καὶ μὲ πιστέψατε
κατάρα μὲ τὶς ἑφτὰ σκιὲς
πάντα θὰ γράφω ποιήματα
Λες να σταμάτησαν ο χώρος και ο χρόνος;
Γιατί όλα γύρω μοιάζουνε καντήλια δίχως λάδι;
Και 'γω, χωρίς να τόθελα, νοιώθω πως είμαι μόνος
και μιας αγάπης θρόισμα στερνό μου στέλνει χάδι.......
Οι έρωτες των εύκρατων μηνών
Χώμα στο άδειο στρώμα του
Ρίζες πολύσαρκες ανάμεσα
Στις πέτρες της ψυχής.
Άριες αλληλούια αγγέλων
Κάτω από θόλους διάφανους
Ένας φαλλός σαν από λίμνη αίματος.
Αλέξανδρος Ίσαρης, μετά τη δύση,απόσπασμα
to nikitas της τέταρτης ανάρτησης:
"Μεταξύ χειλιών και ποτηριού, πολλά διαμείβονται"
Μα έκλαψα, αλήθεια, εγώ πολύ. Οι αυγές φαρμάκι στάζουν.
Κάθε φεγγάρι είναι στυγνό κι είναι πικρός κάθε ήλιος.
Ο έρωτας μ’ έχει, ο αψύς, βαθιά, μεθυστικά ναρκώσει.
Θα σε περιμένω στις κραυγές του λύκου
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
Θσ σε περιμένω στις κραυγές του λύκου
Το ποτάμι γέρασε και το περνούν οι δαίμονες
για να σε φτάσουν πριν να φέξει
είναι στο χέρι σου να βρεις τη σωστή νύχτα
να συλλαβίσεις το χρυσάφι, ν’ ανέβεις στη γη.
Θα σε περιμένω στις κραυγές του λύκου
που δοκίμασε το δόκανο, βλέπω το στόμα
του χειμώνα στην άκρη του εφιάλτη, γέρνει
το κυπαρίσσι πράσινη ρυτίδα του καιρού.
Στο βάθος των ανυπόμονων μηρών κέρδισα
το ψωμί μου μέρα νύχτα αγύριστο κεφάλι
ούτε μια στιγμή δεν χαρίστηκα σ’ εσένα Σκιά·
κι αν χαθώ σε καλό θα μου βγει, χώμα
του ονείρου κι αέρα των νησιών μου, όπως
καΐκι που ξημερώνεται σε πέλαγος του μύθου.
Γιώργος Βέης
[...]Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ’ άρωμα των γυακίνθων – Μα που γύριζες[...]
...σου είναι γνωστή η υγρασία του κορμιού αυτού..
Το τραγούδι του Μακρινού Έρωτα
Αυτή δεν ήταν, ανάμεσα σ' όλες, η πιο όμορφη
αλλά μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο· και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν.
Ίσως ήταν επειδή την αγάπησα από μακριά,
σαν ένα αστέρι απ' το παράθυρό μου...
Και το αστέρι που λάμπει πιο μακριά
μας φαίνεται πως έχει περισσότερες λάμψεις.
Είχα τον έρωτα της σαν ένα πράγμα αλλουνού
σαν μια παραλία κάθε φορά πιο μόνη,
που κρατούσε απ' το κύμα αποκλειστικά
ένα νότισμα του αλατιού πάνω στην άμμο.
Βρισκόταν στην αγκαλιά μου χωρίς να είναι δική μου,
σαν το νερό σε μια διψασμένη κανάτα,
σαν ένα άρωμα που 'φευγε με τον άνεμο
και που επέστρεφε με τον άνεμο πάλι.
Με διατρυπούσε η ανικανοποίητη δίψα της
σαν ένα αλέτρι στο λιβάδι,
ανοίγοντας στη φευγαλέα σχισμή της
την ευτυχισμένη ελπίδα της συγκομιδής.
Αυτή ήταν το προσιτό στο απρόσιτο,
αλλά γέμιζε όλο το κενό,
όπως ο άνεμος στα πανιά του καραβιού,
όπως το φως στο σπασμένο καθρέφτη.
Γι αυτό σκέφτομαι ακόμη εκείνη τη γυναίκα,
αυτή που μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα...
Ποτέ δεν ήταν δική μου. Δεν ήταν η πιο όμορφη.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο... Και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως εκείνη.
José Angel Buesa
Μετ Γητ
Το όνειρο διαθέτει πάντα αρκετή φωτογένεια
..ευτυχισμένοι όσοι να ... ονειρεύονται μπορούνε..
..ευτυχισμένοι όσοι νιώθουν τις σταγόνες του ονείρου στη σάρκα τους
...της πλέριας φαντασίωσης εραστές
και το κενό γύρω απ' τον ποιητή;
...εξαρτάται... γιατί να μην γεμίζει έρωτα;
Εξαρτάται..σε ποια διάσταση το θέτεις..
Μην αγνοείς το αυταπόδεικτο
...εκεί που η χαρά είναι σοφία και ο χρόνος ένα ατέλειωτο τραγούδι...
"Δεν είναι κόσμοι χωριστοί Παράδεισο και Κόλαση,
-έτσι στα μάτια φαίνονται του φόβου και της πεθυμιάς"
Λάγιος
Σκίσε το πέπλο ..
Δημοσίευση σχολίου