πρωινη εξομολογηση

δημοσιευμένο στην εφημερίδα της Λέσβου "ΕΜΠΡΟΣ"
του Στράτου Δουκάκη.

αναδημοσιευμένο εδώ
http://istoxastis.blogspot.com/


ΠΡΩΙΝΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ


Πόσο στ’ αλήθεια είναι δύσκολο να μιλάς για ανθρώπινες σχέσεις σήμερα. Kι ακόμα πιο δύσκολο όταν αναγκάζεσαι να κάνεις συγκρίσεις με τις αλλοτινές. Όταν έχεις συναντήσει στη ζωή σου απλούς, μετρημένους, ζεστούς, αυθεντικούς ανθρώπους που κι αυτές τις αδυναμίες τους -κι αν ακόμα τις είχαν- δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να σου τις κρύψουν. Που άνοιγαν την καρδιά και τα χέρια τους να σε αγκαλιάσουν, να σε κλείσουν μέσα τους. Αυτοί κι εσύ μαζί. Αυτό το «μαζί» το νιώθαμε. Έτσι η χαρά γινόταν διπλή και μισή η λύπη. Γιατί και τα δυο τα μοιραζόμασταν… Μαζί! Ναι μαζί. Αυτό που στα τέσσερα γράμματά του έσμιγαν οι ανάσες μας! Που δε χρειάζονταν και πολύ να παλέψεις για να το κατακτήσεις.

Άνθρωποι, που γίνονταν εύκολα δικοί σου άνθρωποι, που η τύχη το ’θελε και τους συνάντησες δεν τους αναζήτησες. Πορεύτηκαν μαζί σου σε κοινούς δρόμους. Που, φυσικά είχαν τα όριά τους, έτσι μάθαινες κι εσύ να μην τα ξεπερνάς. Τα σκόρπια κομμάτια σου, οι επιθυμίες και οι ανάγκες σου έβρισκαν συμμάχους της ίδιας ρίζας και τις ίδιας μοίρας για ν’ ακουμπήσουν. Άγραφος νόμος που ρύθμιζε τις ανθρώπινες σχέσεις. Κουβέντιαζες μαζί τους θέματα ανώδυνα το ίδιο όπως και τα προβλήματα, τις αγωνίες, τις χαρές και τις λύπες. Σου άφηναν μερτικό από τα όνειρα, εκείνα που αν και στην πραγματικότητα δεν κρατούν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα, ήταν σα να κράταγαν χρόνια ολάκερα.

Άνθρωποι «φωτεινοί» που άφηναν στην άκρη τη γκρίνια, τη ζήλια, την υπεροψία κι απολάμβαναν τη χαρά, τα όμορφα της ζωής. Ναι, υπήρχαν ανάμεσά μας, λοιπόν, πολλοί τέτοιοι άνθρωποι κι ομόρφαιναν τον κόσμο μας. Ήταν τα πρότυπά μας. Πολλούς τέτοιους «δικούς» μας ανθρώπους τους θυμόμαστε μ’ ευγνωμοσύνη για το ιδανικό περιβάλλον που δημιουργούσαν, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια, απλά και μόνο με το να είναι ο εαυτός τους. Κι αν τύχαινε (πάντα τυχαίνει) να χώριζαν κάποτε οι δρόμοι μας, φεύγοντας ένιωθες καλύτερος απ’ ότι ήρθες. Αυτό είναι σίγουρο.

Τώρα, όσο κι αν ψάχνεις προσπαθώντας μέσα στο πλήθος να συναντήσεις κάτι απ’ αυτούς που είχαν ομορφύνει κάποτε τον κόσμο σου, δεν τους διακρίνεις. Τι να έγιναν; Που να χάθηκαν; Πίσω από τι να κρύφτηκαν και δεν τους ανακαλύπτεις πια; Οχυρώθηκαν -σου δίνουν την εντύπωση- πίσω από το καθημερινό βόλεμα που φθείρει και σκοτώνει τις ψυχές. Πέταξαν αξίες και ιδανικά για να κάνουν περισσότερο χώρο στην καρδιά τους ώστε να χωρέσουν στη θέση τους άλλα καινούργια. Κι άλλα… κι άλλα… Ένα σωρό άχρηστα πράγματα και ιδέες.

Πόσες φορές δεν απογοητεύεσαι όταν διαπιστώνεις –πικρά, είναι η αλήθεια- το πόσο λίγο, πόσο ελάχιστα γνωρίζεις σήμερα, τον κοντινό σου, το γνωστό, το φίλο σου. Κι ας έχεις ανοίξει την καρδιά σου. Κι ας έχεις ανταλλάξει δέκα κουβέντες μαζί του. Κι ας έσμιξαν κάπου τα βήματά σου με τα δικά του κι ας τσούγκρισες ένα ποτήρι μαζί του. Κι ας έδεσες κουβάρι την αλήθεια σου καθώς νόμιζες πως ταίριαζαν τα χνώτα σου, βρε αδερφέ. Πόσες φορές δεν απογοητεύεσαι όταν διακρίνεις την υποκρισία να είναι κρυμμένη μέσα στα λουλούδια που σου προσφέρουν. Όταν σου ζητάνε πίσω πράγματα από τη μοιρασιά των άστρων που έκανες κι από τα μυστικά που έκρυψες σ’ άδεια κοχύλια… Έτυχε έτσι σήμερα να είναι τούτα τα λόγια, έτυχε κάπως απρόσμενα, (πάντα τυχαίνει) για τούτη την αλλιώτικη, από καρδιάς εξομολόγηση.
.
Στράτος Δουκάκης