Αγρύπνια
Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!
Δίχως, μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.
Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.
Δεν αγαπάς!Αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά,
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το "ωσαννά".
Αγρύπνια της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.
Δίχως, μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.
Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.
Δεν αγαπάς!Αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά,
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το "ωσαννά".
Αγρύπνια της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.
.............................................................................
... λέξεις δεν υπάρχουν...
... άκου.... σώπα....
καλή σου νύχτα.......
6 σχόλια:
κάθε "αγρύπνια" δύσκολη...
.. κι αυτή η εισαγωγή, ακούσματα ραδιοφωνικά στα βραχέα... βεδουίνοι, καραβάνια και καμηλιέρηδες και οάσεις... προ πάντων οάσεις...
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μπάμπης Παπαδόπουλος: κιθάρες
Δημήτρης Μπασλάμ: ακουστικό μπάσο
Σωκράτης Σινόπουλος: πολίτικη λύρα
Μπάμπης Τοκανίδης: vibraphone
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: δείγματα ήχων ηχογράφηση από τα βραχέα
Οι στίχοι στηρίχτηκαν στο ποίημα
«INSOMNIE» του Tristan Corbiere (1845-1875)
Ότι και αν κάνεις, τον κόσμο με άλλα μάτια δεν θα τον δεις, μόνο με τα δικά σου.
"Στη σκιά η Κλεοπάτρα κείται νεκρή.
Βρέχει.
Σημαιοστόλισαν το πλοίο με λάθος τρόπο.
Βρέχει πάντα.
Γιατί κοιτάς τη μακρινή πολιτεία;
Η ψυχή σου είναι η μακρινή πολιτεία.
Βρέχει παγερά.
Κι όσο για τη μάνα που νανουρίζει το πεθαμένο παιδί στην αγκαλιά της-
Ολοι μας νανουρίζουμε το πεθαμένο παιδί μας.
Βρέχει, βρέχει.
Το λυπημένο χαμόγελο που περισσεύει στα κουρασμένα χείλη σου,
Το βλέπω στην κίνηση με την οποία τα δάχτυλά σου κρατάν τα δαχτυλίδια.
Γιατί να βρέχει;"
pessoa
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.
"Την ώρα που τα ονείρατα αληθεύουν
στο γλυκοχάραμα της μέρας
είδα τα χείλια που άνοιγαν
φύλλο το φύλλο.
Έλαμπε ένα λιγνό δρεπάνι στον ουρανό.
Φοβήθηκα μην τα θερίσει"
«... λέξεις δεν υπάρχουν...», λες, που να τις βρούμε όταν έχουμε τέτοια ακούσματα...
«... άκου.... σώπα....», λες, αυτό κάνω ακούω και σωπαίνω… Ένα απλό σχόλιο είπα ν’ αφήσω…
«καλή σου νύχτα.......», λες, Καληνύχτα φίλε!
Δημοσίευση σχολίου