ο χωριάτης

Ο Χωριάτης

Χαρισμένο στους χωριάτες όλου του κόσμου

Εγώ ’μαι  ο γιος της μάνας Γης ο βαριαποσταμένος 

που με ιδρό και κάματο τις μέρες μου διαβαίνω 

και δε χορταίνω το ψωμί μάηδε τον έρμο ύπνο.          

Κατ’ απ’ τον ήλιο τον καφτό μου πιάνετ’ η ανάσα    

και λέου σ’ απόσκιο να ήμουνα κοντά σε κρύα βρύση 

να δρόσιζα τα χείλη μου που τ’ άφριξεν η δίψα 

να ξάπλωνα και το κορμί που τρέμ’ από το μόχτο. 

Κι άλλοτε μες στη χειμωνιά, στη μπόρα, στο χαλάζι, 

μέσα στο ανεμόβροχο, στη παγωνιά, στο χιόνι, 

γυρίζω για το σπίτι μου από τα λασποδρόμια. 

Στην πόρτα στέκει γνοιαστικιά η άξια μου γυναίκα    

οργώνοντας με τη ματιά τη μουσκεμένη στράτα, 

κι όταν θα φτάσω στην αυλή τρέχει και ξεφορτώνει 

το ζωντανό και στο παχνί το σέρνει και το δένει, 

κι έπειτα τ’ αλλαξίμια μου τα φρεσκομπαλωμένα 

μου φέρνει και το σάγιασμα διπλό τριπλό το ρίχνει 

να κάτσω δίπλα στη φωτιά π’ αναρουφάει τα ξύλα 

καμίνι ασίγαστο π’ ορμάει ψηλά στα κεραμίδια 

να κάψει έγνοιες και καημούς της κουρσεμένης ζήσης. 

Κοντά μου στέκουν τα παιδιά γλυκοχαμογελώντας 

και τα γερόντια της φωτιάς τη χόβολη ξεθάλουν. 

Και τώρα που τα χρόνια μου βαραίνουν το κορμί μου 

όπως το στάχυ τ’ ώριμο την καλαμιά βαραίνει 

βαθειά μ’ ένα παράπονο το λογισμό θολώνει 

εγώ που μέλι κουβαλώ στου κόσμου την κυψέλη 

γιατί την περιφρόνηση νάχω για πλερωμή μου. 

Αυτό για πέστε μου θεοί γιατί ξεθεμελιώνω 

τους θρόνους σας όσο ψηλά στον Όλυμπο κι αν στέκουν. 

Έχω το νεύρο σίδερο και την ψυχή μ’ ατσάλι.    

[αλέκος φίλιππας Ηχώ της λευκάδας 114/ νοεμβριος - δεκέμβριος 2000]

[...]

―Aν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είν' η ρίζα
και μένει πάντα ζωντανό ή ρόδι φάγ' ή βρίζα
αυτό το βόιδι το μανό, π' όσο βαθειά ρουχνίζει
τόσο εύκολα μυγιάζεται κι ανεμοστροβιλίζει
και που το κράζουνε Λαό. Θα σπάση το καρίκι
και θα προβάλη με φτερά μια μέρα το σκουλήκι.
Tότε, πουλί το σερπετό, ποιός ξέρει πού θα φτάση!...

―Δείξε μου αυτό το λείψανο, που θα βρυκολακιάση.

―Eγώ... ο φτωχός, ο Φωτεινός, ο γέρος, ο ξεσκλιάρης,

που ρίχνω εδώ το σπόρο μου για να μου τόνε πάρης,

εγώ, που με τον ίδρωτα τα χώματα ζυμώνω

για να τρώγη άλλος το ψωμί, που τρέχω και κεντρώνω

την αγριλίδα του βουνού και που δεν έχω λάδι

ν' ανάφτω το καντήλι μου και ζω μέσα στον άδη·

εγώ, που με τα νύχια μου αναποδογυρίζω

το λόγγο και τα ριζιμιά, για να σας τα στολίσω

με κλήματα, που δεν τρυγώ και που ποτέ δεν έχω

λίγο κρασί κεφαλιακό, τη γλώσσα μου να βρέχω·

εγ' ο φτωχός ο μυλωνάς, που ζω σ' αιώνια ζάλη

και παίρνω κέρδος, πληρωμή, προσφάγι την πασπάλη,

που δεν ορίζω το παιδί, που πάντα ζω με τρόμο

και που δεν βρίσκω εδώ στη γη για να με κρίνη νόμο·

αυτός, αυτός είν' ο Λαός. T' άψυχο το κουφάρι

αυτό 'ναι το καματερό, το ψόφιο το κριάρι...

Mη ρίξης άλλο φόρτωμα στην έρμη του την πλάτη...

[....]

[Α. Βαλαωρίτη, ΦΩΤΕΙΝΟΣ ασμα Α΄190-214]