…κι είναι κάποιες φορές που η αφορμή είναι τόσο απρόσμενη…
και κει που πας ωραία και καλά άλλο να πράξεις σούρχεται … ταμπλάς.
Πίκρα και θυμός με πλημμύρησαν με την ανάγνωση….
Όσο κι αν η λογική προσπαθούσε να τιθασεύσει το παρορμητικό του χαρακτήρα, το εκρηκτικό, ήταν πολύ μεγάλη η πίκρα, πάρα πολύ μεγάλη …. Έφερε πόνο ψυχής. Το οπισθοστερνικό σφίξιμο τόσο έντονο που θύμιζε αρχήν εμφράγματος. Ως να με χτύπησε κεραυνός στη μέση χαλασιάς κατέρρευσα….
Παρ’ όλα αυτό πλέον του πενταώρου παλεύανε οι εντός μου φάσεις στη προσπάθεια να βρούνε ελαφρυντικό, να προσπεράσω το κακό , εις μάτην… δεν αντέχετε.
Δεν ήθελα με τίποτε να δεχτώ το νόημα της ανάγνωσης.. Δεν έπρεπε....Αδίκως προσπαθούσα.
Ήτανε πάνω από τις δυνάμεις μου..
Παρά την περί του αντιθέτου διαβεβαίωση τινών των αναγνωστών, ξέρω πως το ιδεοτρόπιο ΔΕΝ είναι καμιά σπουδαία προσπάθεια, προχειροδουλειά είναι. Πιθανόν κάποιοι να βρήκαν κάτι ευχάριστο και άλλοι να το σιχάθηκαν. Κάποιοι φίλοι ευθέως μου εκφράσανε τις αντιρρήσεις τους. Όπως και νάχει, όλοι δίκιο έχετε, από την οπτική γωνία του καθενός.
Ο διαχειριστής του δεν είναι κανένα σπουδαίο πρόσωπο, ούτε προσπάθησε κι ούτε θέλησε να γίνει τέτοιο….Απλά σκέφθηκε, μιας και βρέθηκε στων δικτύων τα κύματα να συμμετάσχει στη συζήτηση ανταλλαγή απόψεων προς αμοιβαίο όφελος. Και ενθουσιάστηκε….
ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΧΑΒΑΛΕ…. Και πιστεύω πως από το "ισοζύγιο" κέρδισε….
Εμφανίστηκε με το ψευδώνυμο(;) nikitas – ουσιαστικά το όνομα επιθυμία του νονού του, που τον ακολουθά, η επιθυμία όχι ο νονός – κι αν πιστεύετε σε επιρροές κλπ κλπ , μπορεί να είναι κι έτσι….. Ομολογώ και σας διαβεβαιώνω ότι μόνο με αυτό το όνομα nikitas(μπλε) υπόγραφε τα σχόλια και με κανένα άλλο. Δεν είχε και δεν έχει κανένα λόγο να φορέσει μάσκα, και δεν φόρεσε. Ακόμα και στις αποκριές, κατεξοχήν γιορτή των μασκαράδων, απέχει επιμελώς επί πενήντα τρία χρόνια …. Τοσα ακόμα χρόνια δεν υπήρξε διπρόσωπος και ούτε πρόκειται στο μέλλον.. Απλά είναι ανοιχτός τύπος ενθουσιάζεται εύκολα ανοίγετε και την…πατάει. Είναι πολλές οι φορές αλλά μυαλό δεν βάζει.
Όσο για το ιδεοτρόπιο, πριν αποφασίσω να το βουλιάξω - μιας και μέχρι σήμερα περιπλανώμενος από επιλογή και ποτέ ναυαγός δεν υπήρξα - να δω πως είναι να είσαι ναυαγός... θα το αφήσω να περιπλανιέται μόνο του. Κι αν καταφέρει να ξεπεράσει τα όποια εμπόδια, υφάλους σκοπέλους βραχονησίδες, νησιά ακτές και άλλα σκάφη, όπου το πετυχαίνω ίσως το οδηγώ ίσα για λίγο και ξανά πάλι τα ίδια... και αν αντέξει ..
άλλωστε κι αν χαθεί δεν θα μας λείψει....
άντε βρε, καλά ταξίδια νάχουτε.... και μην ακούτε
ΥΓ περιπλανήθηκα ώρες πολλές κι έφτασα ως το φανάρι, στο κάβο της κυράς, ικέτης του Απόλλωνα τη θεία φώτιση... Κι ο Φοίβος ως Μοιραγέτης δεν λυπήθηκε σ΄ άλλο Λοξία συμβουλές να δώσει και να καταπραύνει την ψυχή του
12 σχόλια:
Μνήμες και αναμνήσεις είναι όσα προσπεράσαμε χωρίς να τους δώσουμε σημασία. Κριτική και αυτοκριτική για ο,τιδήποτε κάνουμε όταν γι αυτά δεν είμαστε και τόσο σίγουροι. Καθετί μπορεί να είναι για κάποιον όαση και για κάποιον άλλο σπιναλόγγα ίσως. Μα στην όαση προστρέχει ο βεδουίνος για να δροσιστεί και όχι για να ριζώσει. Το νερό της και τη δροσιά της θέλει. Το ιδεοτρόπιο είναι μια τέτοια όαση. Η αμηχανία του συντηρητή του δε δικαιολογείται και άλλα ίσως δείχνει.
Η συνέχεια θα αποδείξει την αλήθεια
Η μικρή μου πείρα στη συντεχνία των μπλογκερς μου λέει πως ο ανώνυμος έχει δίκιο.
Οι επισκέπτες των σελίδων δεν επιθυμούν να ριζώσουν. Εάν ευχαριστιούνται είναι καλό και για τον ιδιοκτήτη μα μην ξεχνά πως είναι ως επί το πολύ περαστικοί.
Η μονιμότητα και το σταθερό δεν είναι ίδιον αυτού του κόσμου που αρέσκεται στις δοκιμές
Ας είμαστε καλά και τα λοιπά τα δείχνει ο χρόνος
Κι όσο για την αλήθεια..... καθένας έχει τη δική του....
Καλό βράδυ
Ανώνυμος
Ωραία, κι αυτά που δεν προσπεράσαμε και τους δώσαμε σημασία (αυτήν που αξίζανε ή και περισσότερη) τι είναι; Γιατί έχω την εντύπωση πως μνήμες κι αναμνήσεις είναι πλιότερο αυτά, και τα άλλα που δεν δώσαμε σημασία μπορεί και να μην μας «ενοχλήσουνε» ποτέ;
Κριτική κι αυτοκριτική πάντοτε χρειάζεται, πάντα βοηθάει. Όχι μόνο γι’ αυτά που κάνουμε όταν δεν είμαστε και τόσο σίγουροι. Αντίθετα ίσως όταν είμαστε υπερβολικά σίγουροι χρειάζεται περισσότερο. Πόσες φορές η σιγουριά δεν είναι που οδηγεί σε λάθος αποφάσεις.. Όσο για το προσδιορισμό «και τόσο», σημαίνει ότι μπορεί κιόλας; Και πως καθορίζεται το πόσο σίγουρος μπορεί να είσαι; Με δεδομένο πάντα ότι υπάρχουν αιτίες για κάθε πράξη. Ας πούμε scripta manent, verba Volant – αν θυμάμαι ακόμα πως γράφεται.. να μην ψάξω τώρα.
Και βέβαια συμφωνώ, κι απόλυτα αν θες εγώ των μη απολύτων, κάθε τι μπορεί να είναι παράδεισος για κόλαση. Και ίσως παράδεισος να μην υπάρχει.. λέω…κατά βάθος. Και για την όαση και για τους βεδουίνους και για το προσωρινό. Ως πλάνης την πλάνη αγαπώ κι όχι το ρίζωμα. Κι ωφελιμιστικά αν το δεις πάλι δεκτό. Των ριζωμάτων φανατικός δεν είμαι και λάθος αν τέτοιο πέρασε από κάπου.
Το ιδεοτρόπιο ως όαση… δεν τόχα σκεφτεί. Καλό ακούγεται. Μιαν όαση να ξεδιψά κανείς. Για αμηχανία του συντηρητή μιλάς και δεν μπορώ να ξέρω. Αν για τον/την συντηρητή/τρια στην κυριολεξία αναφέρεσαι, και ξέρεις, εγώ τι να πω; Εγώ διαχειριστής κι ερασιτέχνης κυβερνήτης – καπετάνιος – του είμαι, κι αμηχανία γιατί; Μήπως για να χαράξω ρότα; Τούτα τα σκαριά αυτό το καλό (;) έχουνε, τα αφήνεις λεύτερα και πάνε…
Όσο για την αλήθεια… πάντα στη συνέχεια αυτό δεν γίνεται; Απόδειξη της αλήθειας αλλά τι είναι αληθινό και τι εικονικό να πω με λόγια άλλου φίλου, μπορείς να καταλήξεις;
Να είσαι καλά που πέρασες να δροσιστείς, ευγενικέ. Κερνάω γλυκό του κουταλιού ή και ποτό, τι προτιμάς;
Καλή σου μέρα
Meril
Και συ κατάλαβες λοιπόν πως για ριζώματα μιλώ και μονιμότητες; Τελικά τόχω το «χάρισμα» να μπλέκω τα πράγματα όσο απλά κι αν νομίζω πως τα λέω…. Είναι κι αυτή η γλώσσα που αν καλός χειριστής της δεν είσαι, εύκολα παγιδεύεσαι. .. εδώ προδίδει άριστους χειριστές και σπουδασμένους πόσον εμέ που με τη γλώσσα ερασιτεχνική η σχέση μου….
Δεν διαφωνώ, αντίθετα, με το μη ρίζωμα και το προσωρινό το πέρασμα. Πως άλλωστε να πεις και να απαιτήσεις το αντίθετο σε ένα χώρο τέτοιο; Τους επισκέπτες τους κερδίζεις και αν μπορείς τους κρατάς. Αν το θες και το επιδιώκεις. Ούτε ποτέ απαίτηση είχα επειδή επισκέφτηκα και σχολίασα κάπου να με ανταποδώσει τυπικά ντε και καλά… αλίμονο…
Οι γραφές, το ξέρεις πολύ καλλίτερα από μένα, κάποτε σέρνουν κάτι που μας ματώνει….Αυτή τη πίκρα έβγαλαν και δεν έχουν να κάνουν με επισκέψεις και μονιμότητες...
Οι αποδέκτες πίστεψα να κατάλαβαν………μπορεί και όχι……...
Καλή σου μέρα
ΥΓ δεν σου γράφω εδώ για τον ερωδιό.. θέλει άλλο κλίμα και ψυχική διάθεση…
"και συ λοιπόν..."
Λυπάμαι που το σχόλιο μου μάλλον θλίψη σου πρόσθεσε....
Δεν το χα πρόθεση... Μάλλον να αποφορτίσω ήθελα
Η γραφή συχνά μπερδεύει....
Καλημέρα
Υ.Γ. Όταν θελήσεις να πεις για τον ερωδιό θα χαρώ το όποιο σου σχόλιο
Αυτό που παίρνουμε από τη μάταιη τούτη ζωή
Είτε είναι
δόξα, φήμη,αγάπη,επιστήμη, ζωή,
μοιάζει πολύ με την ανάμνηση
ενός καλοπαιγμένου παιγνιδιού στο σκάκι
και μιας νίκης
σε βάρος ενός καλύτερου από εμάς παίχτη.
Η δόξα βαραίνει όπως ένα πλούσιο φορτίο,
η φήμη όπως ένας πυρετός,
η αγάπη κουράζει, γιατί τα παίρνει όλα πολύ στα σοβαρά, και ψάχνει,
η επιστήμη δεν ψάχνει ποτέ,
και η ζωή περνάει και πονάει επειδή το ξέρει...
Το παιχνίδι του σκακιού
καταλαμβάνει όλη την ψυχή αλλά, όταν χαθεί, ελάχιστα βαραίνει, γιατί δεν είναι τίποτα.
Άχ, κάτω από τις σκιές που μας αγαπούν χωρίς να το θέλουν,
με μιά στάμνα κρασί δίπλα μας,
προσηλωμένοι μονάχα σε αυτόν τον άχρηστο αγώνα του σκακιού,
ακόμα κι αν το παιχνίδι είναι μόνο όνειρο
και δεν υπάρχει σε αυτό αντίπαλος,
μισούμαστε τους Πέρσες της ιστορίας,
ενώ εκεί έξω,
ή δίπλα ή μακριά, ο πόλεμος και η πατρίδα και η ζωή μας καλούν ματαίως, και ο καθένας μας
κάτω από τις φιλικές σκιές,
ο καθένας μας ονειρευόμενος τον αντίπαλο,
και η σκακιέρα την αδιαφορία της.
"Η νοσταλγία του πιθανού και η προσποίηση της αλήθειας" ANTONIO TABUCCHI, για τους σκακιστές του Ρικάρντο Ρέις.
Nikitas δεν προλάβαμε να τα πούμε
για τα τωρινά βλέπεις οι φάκελλοι ανοίγουν μετά τριακονταετία όπως προχτές στο παζάρι, νάσαι καλά και κράτα γερά το τιμόνι κόντρα στους καιρούς
"τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει."
Μ’όλο από τη Λευκάδα λέγεις πως έλκεις την καταγωγή σου εμεινες σ’ ένα λόγο κολλημένος και δε λες να ξεφύγεις. Αλίμονο αν Ο Δυσσέας σού μοιαζε . Σε καμιά ξέρα θα ξαπόσταινε και με τα κύματα δε θα πάλευε χρόνους δέκα για βρεθεί στην αγκαλιά της Πηνελόπης του.
meril
μην στεναχωριέσαι, σίγουρα δεν προσέθεσες θλίψη. κι ευχαριστώ για την ευγενική προσπάθεια.
που ξέρεις... μπορεί να τον κατάφερε το σχόλιο το σκοπό του...
εκείνο που είναι σίγουρο, πως οι γραφές μπερδεύουν...
καλή σου μέρα
mitos
Πάει καιρός, δεν ξέρω πόσα χρόνια, δεν μετρώ, πιόνι να πιάσω στο χέρι μου. Και τους κανόνες κοντεύω να ξεχάσω, αν δεν τους ξέχασα του σκακιού...
Γι αυτό μην μου μιλάς για παιχνίδια και νίκες.
Για την συνάντηση του παζαριού..
Εχει να κάνει μ' αναμνήσεις, μην το ξεχνάς, έντονες κι εντυπωσιακές, κι οχι απλά στιγμές που προσπεράσαμε...
Κι ο Γιάννης (θαυμάζω αυτό το ατάραχο, αργόσυρτο που εκπέμπει και ηρεμεί...) δεν μπορεί να ξεχάσει. Και πως ξεχνιέται ο Λεων, Λεωνίδας ή Λόνιας ... σημείο αναφοράς.
Αυτός ο "φάκελλος", ο συγκεκριμένος, για μένα δεν έκλεισε ποτέ, οπότε και δεν μπαίνει θέμα ανοίγματος. Λεωνίδας, Βησσαρίων και Γιώργος, κατά σειράν αποχώρησης...
Για τους άλλους φακέλλους, ναι, πρέπει η άδεια από το μεγάλο σφραγιδοφύλακα...
Όσο για τον Αλεξανδρινό... σκέφτηκες τι ειρωνεία, πιθανόν, να κρύβεται πίσω απ' αυτούς τους στίχους; Την επομένη φορά θυμήσου να το αναλύσουμε...
καλή σου μέρα
ανώνυμος
Απ' τη Λευκάδα δεν λέγω μόνο, σίγουρα είμαι. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να φανταστώ το λόγο που υπονοείς περί κολλήματος... γιατί απλά δεν είμαι "κολλημένο" άτομο, σε ανάξιους λόγους - αν κατάλαβα.
Γιατί δεν είναι γενικά κακό σε κάποιους λόγους να 'σαι κολλημένος... Ας πούμε η οικογένεια και η πραγματική φιλία. Ας μην ξεχνιόμαστε, χρειαζόμαστε και κάποιες αξίες.
Αν είσαι άγνωστος, μπορεί να φαντάζεσαι οτιδήποτε, αλλά είσαι σε λάθος κατεύθυνση. Αν είσαι γνωστός, τότε θα 'πρεπε να ξέρεις.
Αλίμονο, λες, αν ο Δυσσέας σου έμοιαζε... Δεν ξέρω τι θέλεις να πείς και για ποιά Πηνελόπη...Κι αν πεις πως δέκα χρόνους πάλαιψε, ο Οδυσσέας, για της Πηνελόπης την αγκαλιά..
Μάθε πως του Οδυσσέα το στρατί, όντας από της Πηνελόπης το νόστο κουρασμένος τράβηξε και στης Αποκλείστρας τη σπηλιά επήγε κι άραξε μαντείο στήνοντας λαμπρό, ακλούθησα κι εγώ... Κι αφού την "ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΟΥ" βρήκα εκεί, πίσω γυρίσαμε κι αράξαμε εδώ.
Ένας νόστος δεκαεννιά χρονών... Έφηβος και δυνατός.
καλή σου μέρα
Πάντα ο λόγος σου να σηκώνει αντίλογο. Ως « λόγος» η ίδια η λέξη τίποτε άλλο δεν υπονοεί παρά μόνο την αιτία που σε έκανε να αδειάζεις τα γράμματα στον υπολογιστή χωρίς αυτά να συγκροτούν την πρωτινή μεστότητα. Μαντείο εξ’ άλλου εγώ δε μπορώ να στήσω μήτε κι εσύ φαντάζομαι γιατί εύκολα και εξουσιοδοτημένα τους άλλους θα κοροιδεύαμε. Μήτε Πηνελόπην υπονοούσα τίποτε άλλο από αυτή τούτη την ιδέα και τη σκέψη του Οδυσσέα. Ποτέ δε μείωσα και ούτε θέλω ποτέ αξίες που μας κρατάνε όρθιους.
Καληνύχτα και όρτσα τα πανιά σου.
Ευγενικέ ανώνυμε που υπομένεις της γραφής φουρτούνες..
Απόδειξη τρανή πόσο οι γραφές, ενίοτε, μπερδεύουνε…
Λες: «πάντα ο λόγος σου να σηκώνει αντίλογο»… Ως να με ξέρεις από παλιά. Λόγος – αντίλογος, δεν είναι δα κακό… Δες το ως θέση – αντίθεση, σύνθεση ίσως…
Έχει και ένα mail αν θες να πεις κάτι παραπάνω
Σ’ αυτό που σίγουρα σου απαντώ, μήτε κι εγώ μαντείο ισχυρίζομαι πως έστησα. Απλά την στράτα ανέφερα κι ότι ως επισκέπτης ( και ικέτης;) έφτασα στον τόπο που κατέληξε ο Οδυσσέας.
Όσον αφορά το «λόγο» ως την αιτία… Πάντα υπάρχει μια αιτία που οδηγεί και (πόσες φορές αλήθεια;) ξεστρατίζει……
Αύριο όλα καθαρίζουνε…
Καλή σου νύχτα
Δημοσίευση σχολίου