πάσχα '09

Στη Λευκάδα, και στην απέναντι στεριά, το έθιμο ήθελε την Κυριακή του Πάσχα, μετά από την εξαντλητική(;) νηστεία σούπα. Το ψητό, στη σούβλα είτε στο φούρνο, ήτανε της Δευτέρας του Πάσχα. Έτσι για να μην πέφτει βαρύ στο στομάχι, λένε.

Τα τελευταία χρόνια, ποια τελευταία δηλαδή , πολλά χρόνια πίσω, το έθιμο άλλαξε κι οι περισσότεροι ψήνουμε την Κυριακή. Βλέπεις οι "επισκέπτες" έχουνε περιορισμένη άδεια, κι όταν η Τρίτη εργάσιμη, έ, δεν μπορεί παρά να ψήσεις Κυριακή. Από κοινωνική ανάγκη δηλαδή έγινε η αλλαγή. Και τώρα μοναχά κάποιοι , λίγοι, νοσταλγοί εξακολουθούνε να κρατάνε το έθιμο.

Κι εγώ εδώ και είκοσι χρόνια, και βάλε, που μοιράζω του Πάσχα τις μέρες Ιόνιο και Ρούμελη, συνδυασμός δυνατός, τα καταφέρνω και ψήνω και Κυριακή και Δευτέρα!! Κι έτσι είμαι μέσα! Δηλαδή εδώ που τα λέμε τη Δευτέρα επιστρέφοντας ή αναχωρώντας βρίσκω το δεύτερο ψητό σχεδόν έτοιμο ...

Βέβαια όταν τη Δευτέρα τυχαίνει να γιορτάζει ο περπατάρης Αι γιώργης, τότε φυσικά κι έχει διπλό ψήσιμο...

 από το περασμένο πάσχα η φωτογραφία

...........................................................................................................

Φέτος περιοριστήκαμε στη τσίκνα από ένα "πτωχό" σε μέγεθος

 σουβλί κοκορέτσι… έτσι για το καλό.

Το έθιμο, βλέπεις, θέλει όταν υπάρχει λύπη στο σπίτι, στο σόι, στη γειτονιά, κι όταν αγαπημένα πρόσωπα μας αφήνουνε χρόνους να μην σουβλίζουμε. Και στο σπίτι , το καθ’ αυτό λυπημένο, πρέπει το σφαχτό να είναι κι ακέφαλο. Τώρα γιατί; Μην με ρωτάς. Χάνεται στα βάθη του χρόνου η εξήγηση, κανένας πια δεν ξέρει…

Και μείς εφέτος, ξάδερφο μια γειτονιά, μια πόρτα, 68 χρονών ξεπροβοδίσαμε Παρασκευή πριν του Λαζάρου… Πήρε προσκλητήριο αμετάκλητο κι έφυγε σ’ άλλο στερέωμα… Έτσι για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια βάλαμε το ψητό στο φούρνο..

...........................................................................................................

Μια βόλτα τους γέρους, επίσκεψη στου Νιοχωριού τη κορφή απ’ όπου όλη τη πεδιάδα πιάτο βλέπαμε. Ο ορίζοντας απ’ τα βουνά απέναντι του Ξηρομέρου μέχρι το βάθος να χάνεται στη θάλασσα ... Κι αγναντεύοντας του Νυδριού την ευρύτερη περιοχή, εντύπωση που ελάχιστοι οι καπνοί – θυμίαμα… (πολλοί χαμοί φέτος…)

...........................................................................................................

 

από το Νιοχώρι  οι φωτογραφίες

..........................................................................................................

Και κλείσαμε με επίσκεψη στου κουμπάρου, του μέτοικου (!!!), στο κήπο του οποίου, εκεί ψηλά καθιερώθηκαν τα καλοκαιρινά τα δήμεια, γιορτή ολονύχτια στης πανσέληνου το γύρισμα, κι έπειτα γευτήκαμε ωραίο σκορδάτο κοκορέτσι στου φιλοσοφούντος της παρέας (κάπου εκεί μεταξύ ειδέναι και συνειδέναι χάσαμε το μίτο, αν τον είχαμε ποτέ - ερώτημα...). Για το κρασί εξέφρασα τις αντιρρήσεις μου. Ο φίλος, παραγωγός και γνώστης περί της οινοποιήσεως, φέτος δεν έδωσε την ποιότητα που μας είχε συνηθίσει.

Ελπίζοντας του χρόνου καλύτερα...