21 απρίλη '67

παρασκευή 21 απρίλη του '67,  τελευταία μέρα πριν τις διακοπές του πάσχα. 

ξαφνικά στρατιωτικά τζιπ και μηχανές με ένστολους χωροφύλακες περνοδιαβαίνουν την κατά τα άλλα ήσυχη ορεινή λευκάδα. το δημοτικό σχολείο, στα πλατύστομα,  στην άκρη του χωριού, βλέπει και στο δρόμο για τον αλέξαντρο, το χωριό που βρίσκεται ο σταθμός της βασιλικής χωροφυλακής, έτσι δεν περνάει απαρατήρητη η πρωτοφανής κίνηση. την εποχή εκείνη σε κάθε δυό τρία χωριά αντιστοιχούσε κι ένας σταθμός χωροφυλακής, τέτοιο πυκνό δίχτυ ασφάλειας..., ποτέ πριν δεν ζήσαμε τόση έντονη κινητικότητα. τις παιδικές ψυχές μας μια παγωμάρα διαπερνά. κι ο δάσκαλος, μη μπορώντας προφανώς να εξηγήσει τι συμβαίνει, μουδιασμένος και φοβισμένος ίσως για τυχόν κινδύνους και όχι πολιτικά, αποφασίζει να κλείσει το σχολειό μια ώρα αρχήτερα και να βρεθούμε κοντά στις οικογένειές μας. να μην έχει περισσές ευθύνες... και μείς που άλλες φορές θα γκρεμίζαμε το κόσμο με τις φωνές και το παιχνίδι, πόσο μάλλον τώρα που κερδίσαμε και μια μέρα στις διακοπές μας έστω και κολοβή, για ένα ανεξήγητο τρόπο νοιώθουμε μια παγωμάρα και ένα μούδιασμα. λες και δεν είναι άνοιξη λες και κάτι φοβερό γίνεται.

από τα ραδιόφωνα ακούγονται εμβατήρια ( γιατί τα εμβατήρια μας προκαλούσαν ανατριχίλα;) και δημοτικά τραγούδια (ποια η σχέση των δημοτικών εδώ;) και λόγια, λόγια φανφαρονισμοί, κούφια λόγια στομφώδη...

σε πρώτη φάση στο χωριό μας δεν πιάστηκαν επικίνδυνοι κομμουνιστές, ή κουμουνιστές ή κουμιουνιστές, όπως με μπουκωμένο το στόμα από τα συνοδευτικά του ούζου (ναι σίγουρα τσάμπα, εννοείται) τόνιζε ο αδαής χωροφύλαξ κάνοντας ηθική διαπαιδαγώγηση. την μεθεπόμενη πιάστηκε ο Σωκράτης εκεί που πήγαινε στη δουλειά του , μεροκαματιάρης με μικρά παιδιά.

..................................................................................................................................................

πέρασε μια βδομάδα. βδομάδα των παθών στην κυριολεξία. η υποψία απειλής κρέμεται πανωθέ μας. και μας σημαδεύει. ήταν κι αυτοί οι χαιρέκακοι που είδανε τη χούντα ευκαιρία και βγάλανε το μαύρο τους εσωτερικό και προκαλούσανε. κύλησε η μεγάλη βδομάδα μέσα στο φόβο του άγνωστου, τι θα γίνει αύριο.

μεγάλο σάββατο, 29 τ' απρίλη.

το μεγάλο σάββατο κατά τη συνήθεια σφάζαμε τα κατσίκια, να είναι έτοιμα για την δευτέρα του πάσχα. και δεν σφάζανε όλοι. στο σπίτι μας δεν έσφαζε κανένας. τ' αγαπούσαμε τα ζωντανά. ηρθε λοιπόν ο φθύμιος γύρω στις 4 τ' απόγιομα. για να το γδάρει το κρέμασε στην αγριλίδα εκεί στην άκρη στο κήπο. να μην κάνουμε και ατσαλιές. τα παιδιά βοηθάμε ρίχνοντας νερό και δίνοντας τα εργαλεία της δουλειάς στο μάστορα. κι ο πατέρας, ο Αλέκος, όλο και κάποια δουλειά έχει να κάνει. λείπουν οι δουλειές ποτέ; δεν λείπουν.  οι γυναίκες έχουν πάει στην καρυά, το κεφαλοχώρι. για τον καλλωπισμό, δηλαδή στο κομμωτήριο για ένα χτένισμα. βλέπεις το βράδυ στην ανάσταση... και για κάποια ψώνια που δεν μπορεί το μπακάλικο του χωριού να καλύψει. είδανε ξαφνικά πάλι την αναστάτωση, τα πήγαινε  έλα των ένστολων, τα τζιπ, πάλι συλλήψεις θα έχουμε. γυρίσανε λαχανιασμένες, 25 λεπτά δρόμο με τα πόδια να προλάβουνε....

δεν προλάβαμε να γδάρουμε το κατσίκι..., ήρθανε οι ένστολοι...

"εν ονόματι του νόμου και του βασιλέως κωνσταντίνου, συλλαμβάνεσαι" και περνάει τις χειροπέδες στον πατέρα. τάδε έφη και πράττει λυκούργος μαντέλλος, χωροφύλαξ, με το βοδινό σβέρκο ιδρωμένο, χαρούμενος... με την ιδιότυπη προφορά του. όσα χρόνια κι αν περάσουν εκείνος ο ήχος ακόμα τρυπάει... ούτε να πλυθεί να φορέσει ένα παντελόνι... σκηνή μπροστά στα μάτια των παιδιών του, μπροστά στα μάτια μας. να βλέπουμε τον άνθρωπο που παραμέριζε στο δρόμο τα μυρμήγκια για να μην τα πατήσουν(!!!!) να συλλαμβάνεται ως εγκληματίας... το έγκλημά του ότι ήταν Άνθρωπος και ότι βοηθούσε τους συνανθρώπους του, ακόμα και κείνους που τον κυνηγούσανε. ξέρεις τώρα πως είναι στα χωριά... χρειάστηκε να επέμβει ο σταθμάρχης, να του βγάλουνε τις χειροπέδες και να πλυθεί να αλλάξει φορεσιά. μετά ακολούθησε η μεταφορά, με τα πόδια, και με δεμένα χέρια!!! μέχρι τα κρατητήρια στο σταθμό. και συνοδοί οι οπλίτες των ΤΕΑ από τον αλέξαντρο. ναι γονείς παιδιών που βοηθούσε ο Αλέκος στις εξετάσεις για το γυμνάσιο και στις πρώτες τάξεις. ας πούμε φροντιστήριο, με αμοιβή συμβολική ένα δεμάτι ξύλα ή και τίποτα. και τον κουνιάδο του υποχρεώσανε, το απαιτήσανε οι χαιρέκακοι, ομαδάρχης αυτός στο δικό του χωριό, να ακολουθήσει. έτσι για να τον εκθέσουνε και έτσι για να δημιουργήσουνε έχτρες. οι εθνικά σκεφτόμενοι.... εντύπωση έκανε ακόμα και σε οπαδούς της χούντας και σχολιάστηκε άσχημα. γιατί ξέρανε τον φιλήσυχο άνθρωπο, τον ειρηνόφιλο που με τις παρεμβάσεις του κατευνασμό έφερνε, ποτέ ένταση. γιατί ξέρανε πόσο είχε βοηθήσει ανεξάρτητα από ιδέες και πιστεύω..

ο σταθμάρχης, αφού έφυγε η συνοδεία, κάθισε στο καφενείο του χωριού. λες κι αισθάνονταν ενοχές για ότι τον υποχρεώσανε να κάνει, απολογήθηκε πως ξέρει, είναι υπερβολική διαδικασία και πως  ο άνθρωπος δεν είναι επικίνδυνος, οι διαταγές όμως... και πως γι' αυτόν δεν ήταν απαραίτητη η σύλληψη αλλά πως να ξεπεράσει τη δύναμη του χωροφύλακα πια...

42 χρόνια πριν. μια σκηνή βάναυση, βάρβαρη που σημάδεψε τις παιδικές ψυχές μας.

το ελληνικό κράτος, το κράτος σωτήρας που μας καταδίκασε να μην κάνουμε ανάσταση εκείνη τη χρονιά ( και αρκετές ακόμα μετά), που μας στέρησε τον πατέρα για όσο χρόνο κι αν ήταν (το κράτος της οικογένειας και της θρησκείας), αυτό το κράτος που μας στέρησε ζωτικούς πόρους όσο καιρό στην εξορία ήταν ο πατέρας αλλά και έπειτα σαν γύρισε από την εξορία και τον υποχρέωνε να δίνει το "παρόν" πρωί και βράδυ μην έχοντας χρόνο για δουλειά..

αυτό το κράτος ΠΟΤΕ, ναι ΠΟΤΕ δεν μου ζήτησε συγνώμη...