"Ένα κοχύλι, ένας φίλος, δύο βότσαλα
και ανάμεσα λευκές φωνές - σπονδές
Μιάς άψογης ευθείας ή καμπύλης
Όταν μέσα από χνούδι αναπηδά και φανερώνεται
Της ποθητής στιγμής η παρουσία."
αφιερωμένο στους/ις φίλους/ες και στους/ις φίλους/ες
αυτήν την ώρα που αγκαλιάζουν ο καθένας τη δικιά του φεγγαραχτίδα
και ταξιδεύει, ταξιδεύει....
με την ευχή
" για την ψυχή και τις αισθήσεις , βιός ζείδωρο και πλούσιο"
το κείμενο του εμπειρίκου και η φωτό του nikita
5 σχόλια:
ΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Το ποίημα-Ποζιτάνο
Ωχρα, κεραμίδι, λευκό, μέσα στο άφθονο πράσινο των φυλλωμάτων,
μέσα στο γαλανό τ' ουρανού και της θάλασσας. Ωραίες αναλογίες,
κι αυτή η χαρά της φιλικής συμμετοχής, σαν να 'χαμε
συντελέσει κι εμείς στη διαλογή και στη διάταξη χρωμάτων και σχημάτων
κρατώντας μιαν ευγενικήν ανωνυμία.
Ωστόσο,
αυτά τα πέντε θολωτά παράθυρα, όπου πέντε κορίτσια
παραμέρισαν τις άσπρες κουρτίνες να κοιτάξουν τη θάλασσα, -
η μια κρατούσε ένα σταφύλι ραμφίζοντας μία μία
τις μαβιές ρώγες˙ η άλλη χτένιζε τα μαύρα μαλλιά της˙
η τρίτη κρατούσε ένα μαντίλι - κι ίσως ένευε στην άσπρη βάρκα˙
οι δυο άλλες στρογγύλευαν τα χείλη τους, σαν να 'ταν
να σφυρίξουν ένα μικρό τραγούδι ερωτικό.
Λοιπόν
αυτά τα πέντε παράθυρα θα 'θελα, σαν ένα πεντάστιχο ποίημα,
να τα υπογράψω καλλιγραφικά και ολογράφως με τ' όνομά μου.
Ἐπικίνδυνη Μοναξιά,
Ντίνου Χριστιανόπουλου
Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».
καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.
mitos
πάει καιρός...
που άλλαξε την εικόνα
κουρτίνες ξεσκισμένες, κουρέλια λερά,
παράθυρα χαίνουσες πληγές
να μπαινοβγαίνει/χάνεται τ΄όνρειρο
απόμειναν οι "καλλιτέχνες" να σφυρίζουν
τους έρωτες - φτερωτούς αναχωρητές...
[έρωτα λαβωμένο στο φτερό
σφαδάζοντα
να μην μπορεί ν' απογειωθεί..
τραγικό]
nyxterino
"εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη των ματιών σου"
ανάκληση εικόνας πραγματικής για γέννημα της φαντασίας άραγε;
τόσος καιρός- τι σημασία άλλωστε -
ανάγκη χαρακτηριστικού προσδιοριστικού
για το ξεχώρισμα ανάμεσο στο πλήθος...
σε μιαν επικίνδυνη μοναχική αναζήτηση...
ρουφιάνα μοναξιά
παραισθησιογόνα...
.................
Ἀναστολή
Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.
(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ξένα Γόνατα»)
ανάκληση εικόνας πραγματικής, nikitas,
πόση ακόμα αναστολή , "γλυκιά μου εξουθένωση;"
Δημοσίευση σχολίου