ευτυχία!!!...

ΕΥΤΥΧΙΑ

    Ο άνθρωπός μου ήταν ευτυχής. Το πρόσωπό του φωτιζόταν από ένα αστραφτερό χαμόγελο και τα μάτια του έλαμπαν από ακατάσχετη χαρά. Μόλις με είδε άπλωσε το χέρι του, έσφιξε το δικό μου και το τίναξε δυνατά μέχρι εξαρθρώσεως.

    - Γειά σου και χαρά σου! αναφώνησε. Τι κάνεις; Τι γίνεσαι;

    - Στις χαρές σου είσαι, του είπα και φρόντισα ν’ αποτραβήξω προνοητικά το χέρι μου. Είδες κανένα καλό όνειρο;

    - Όχι!

    - Κέρδισες κανένα λαχειάκι;

    - Ούτε!

    - Ε τότε λοιπόν; Πούθε πηγάζει αυτό το κύμα της ευφροσύνης που πλημμυρίζει το πρόσωπο, τα μάτια σου, ακόμα και τα’ αυτιά σου;

    - Εκλογές! Είπε μονολεκτικά.

    - Ω! αναφώνησα με κατανόηση. Είσαι απ’ τους μασώντας;

    - Όχι!

    - Απ’ τους πεινώντας;

    - Ναι!

    - Και γιατί χαίρεις τόσο;

    - Μα είναι να μην χαίρωμαι, αγαπητέ μου; Μέσα στην ατμόσφαιρα των ημερών αυτών νοιώθω τόσο ευτυχισμένος όπως μια χελιδών μέσα στο χλιαρό αεράκι της ανοίξεως. Τα πάντα γύρω μου είναι ωραία. Τα πάντα μου χαμογελούν. Δεν υπάρχει, λοιπόν, ωραιότερη περίοδος στον τόπο τούτον απ’ την προεκλογική! Δεν το παρετήρησες εσύ; Όλα τα προβλήματά μας, τα μικρά και τα μεγάλα, τ’ απλά και τα περίπλοκα, τα οικονομικά, τα εθνικά, τα διπλωματικά, τα φορολογικά, τα μισθολογικά, τα κοινωνικά, λύονται ως δια μαγείας! Κανένα πρόβλημα δεν μένει άλυτο. Και πόσες λύσεις! Το ένα κόμμα μας προσφέρει τις δικές του. Το άλλο κόμμα μας προσφέρει τις δικές του! Το τρίτο κόμμα μας προσφέρει τις δικές του. Δεν μας μένει παρά να διαλέξουμε ποια λύση προτιμούμε, ποια βρίσκουμε για βολικώτερη και πιο συμφέρουσα. Μας αρέσει αυτή η λύση; Την δεχόμαστε. Δεν μας αρέσει; Την πετάμε! Κύριοι είμαστε, επί τέλους, μέσα στο σπίτι μας και απολαμβάνουμε προκαταβολικά την χαρά και την ευφροσύνη της ευτυχίας που μας περιμένει.

    Προσωπικά, φίλε μου, αισθάνομαι πανευτυχής. Δεν το αισθάνεσαι εσύ; Ο ένας μου τραβά καπελλαδούρα, ο άλλος μου ανοίγει τις αγκάλες. Τρίτος μου χαμογελά, τέταρτος δηλώνει πώς με αγαπά, πέμπτος ξεσπά σ’ εγκαρδιότητες κι’ έκτος σε διαχύσεις. Ο γραμματοκομιστής χτυπά ολημερίς το κουδούνι του σπιτιού μου και μου φέρνει γράμματα περιπαθή. Κι’ άλλα; Ρωτώ. Κι’ άλλα! μου απαντά. Σωρός έχουν μαζευτή τα γράμματα στο σπίτι μου κι’ εγώ κάθομαι μακάριος, με το πόδι απάνω στο πόδι και τ’ ανοίγω ένα-ένα. Ο ένας μου θυμίζει την αγάπη του. Ο άλλος την λατρεία του. Τρίτος την αφοσίωσή του. Τέταρτος την πίστη του. Κι όλοι μαζί με παρακαλούν θερμότατα να τους κάνω την τιμή να τους τιμήσω με τον σταυρόν της προτιμήσεως μου.

    Τι ευτυχία είναι αυτή, φίλε μου! Μόνο, λοιπόν, στην προεκλογική περίοδο δοκιμάζω αυτή την απερίγραπτη ευδαιμονία στον τόπο τούτον, όπου τα πάντα αγάλλονται. Μ’ όνειρα και υποσχέσεις είναι γεμάτος ο αέρας που πνέει ζωογόνος και χαϊδεύει τις ελπίδες μας γιατί μαθαίνουμε πέραν των άλλων ότι δεν είμαστε δα τόσο δυστυχείς και τόσο πειναλέοι όσο φανταζόμαστε. Οι άνθρωποι που μας κυβέρνησαν, κατά καιρούς και μας ετάραξαν κι’ εκείνοι που μας άλλαξαν τα φώτα, μας πληροφορούν ότι κακώς νομίσαμε ότι ταραχτήκαμε, κακώς πιστέψαμε ότι αλλαχτήκανε τα φώτα μας και πολύ άδικα στοχαστήκαμε τους εαυτούς μας δυστυχείς κι’ ότι πρέπει να είμαστε ενθουσιασμένοι γιατί είμαστε ευτυχείς αφού τόσα και τόσα μέτρα πάρθηκαν για μας, τόσα και τόσα έργα έγιναν για μας, τόσες και τόσες φροντίδες λήφθηκαν για μας κι’ ότι κακώς νομίσαμε ότι φάγαμε καρπαζές – Ύψιστε Κύριε! – αντιθέτως με σεβασμόν και καθωσπρεπισμόν μας φέρθηκαν όλοι οι σύμμαχοί μας, κι’ ότι κακώς πιστέψαμε ότι γδυθήκαμε απ’ τις φορολογίες, αφού τόσο πολύ μας αλαφρύνανε οι κυβερνήσαντες!

    Λόγω τιμής σου λέω, φίλτατε, αισθάνομαι βαθύτατα μετανοιωμένος γιατί, επιπόλαιος καθώς είμαι – και επιπόλαιοι καθώς είμαστε όλοι οι Έλληνες – γκρίνιαζα τόσο καιρό για όλα τ’ άλλα, αλλά και για τον μισθό μου ακόμα, που ευτυχώς, τώρα πιά θα κανονισθή οριστικά και θάρθη σε λογαριασμό, να μπορώ, δηλαδή, να τρώω αν όχι με χρυσά κουτάλια, τουλάχιστο, όμως, - σίγουρα! – με αργυρά. Διότι όσο γι’ αυτό το ζήτημα το έχουν υπόψη τους όλοι οι αρχηγοί της ακρότατης δεξιάς που αποφάσισαν να χτυπήσουν τους άθλιους κεφαλαιοκράτες κατακέφαλα και ν’ ανυψώσουν το βιοτικό επίπεδο ημών των υπαλλήλων, των εργατών, των αγροτών, στους οποίους και μόνο στηρίζονται οι άνθρωποι κι’ απ’ τους οποίους και μόνο ελπίζουν ν’ αντλήσουν δυνάμεις για να συντρίψουν όλους τους κεφαλαιοκράτες, τους μεγαλοβιομήχανους και τους εκμεταλλευτάς! Σκάνδαλα; Δεν θα γίνωνται πλέον! Γραφειοκρατία; Δεν θα υπάρξη πλέον! Κλέφτες και λωποδύτες; Θα εξαφανιστούν από το πρόσωπο της χώρας! Η φτώχεια θα εξορκισθή και η πείνα θα εξοντωθή! Δεν αισθάνεσαι εσύ ευτυχής μέσα σ’ αυτά τα κύματα της αισιοδοξίας και της χαράς όπου κολυμπώ εγώ;

    -Βεβαίως!

    - Δεν χαίρεις;

    - Βεβαίως!

    - Δεν πανηγυρίζεις;

    - Βεβαίως!

    Κι’ ο άνθρωπός μου συνεπέρανε:

    - Δόξα Σοι ο Μεγαλοδύναμος Θεός που έχουμε καμμιά φορά εκλογές και αγαλλόμεθα! Έστω κι’ αν μας φουσκώνουν και μας τουλουμιάζουν στα ψέματα!

    Ψέματα;

από τα χρονογραφήματα του Δημήτρη Ψαθά, στα "ΝΕΑ" της περιόδου 1956 - 1958......!!!

[διατηρήθηκε η ορθογραφία  εποχής. αν μπορούσε κι ο τονισμός,.... θάταν πολύ καλό το αποτέλεσμα..]