όνειρα σκουριασμένα...
είσαι ελεύθερος όταν δεν έχεις τίποτα...
"Στο πουθενα οι αληθειες σε πηγαινουν
τα παραμυθια λενε ψεματα, γι αυτο και ...
τα παραμυθια λενε ψεματα, γι αυτο και ...
δεν πεθαινουν"
Πέρασε η ώρα μα δεν φάνηκες
.... άχρηστα ρολόγια
.... άχρηστα ρολόγια
....γιατί θυμάμαι
τη νύχτα εκείνη που μας πήρε ο καπνός...
τη νύχτα εκείνη που μας πήρε ο καπνός...
ανάστησε την αν μπορείς ή μην ξαναγυρίζεις...
ταξίδια και ταξίδια
της ψυχής ταξίδια, ελπίδας
ταξίδι κι οι αναμνήσεις....
και το τελευταίο "ταξίδι" ...
το ερώτημα
για τον καλύτερο της εξόδου τρόπο
υπάρχει άραγε καλύτερος;
πάνω στο κρεσέντο του ονείρου;
ποιος ξέρει.....
ποιος μπορεί να ξέρει...
ένα σώμα πλεούμενο
-θυμάσαι άραγε πούθε ξεκίνησε;-
ένα σώμα διαδρομή
"οι σκιές ξάπλωσαν καταγής
παίζοντας κρυφτούλι με τον ήλιο.
γενιές ανθρώπων πάτησαν τούτα τα χώματα,
γενιές ανθρώπων πάλεψαν μαζί τους
κι έπειτα φύγαν νικημένες.
και μεις, ένα μελλοθάνατο φτερούγισμα."
3 σχόλια:
τι φευγιό κι αυτό τον τελευταίο καιρό..
Θνησιγενής η παρουσία μας...
από της γεννήσεως της οδεύεται στο τέλος της...
Καλημέρα nikitas
τα πράγματα όσο πάνε και δυσκολεύουν
Αντοχές να χουμε
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο' καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο' το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή' ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός' κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή' κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτο πολλοι διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία'
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει' σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές' μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει' φυτά, ζώα, ανθρώπους' στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές' και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.
Δημοσίευση σχολίου