Κι άλλοι... Κι εκεί στο βάθος -
στη γραμμή του ορίζοντα άλλο καράβι.
Κι άλλο...
Καθένα σκίζει τα νερά και παιγνιδίζει
ο αφρός στο πλάι τους.
Παίρνει ο αέρας τον αφρό,
- σταλιές που φτάνουνε ως εμένα -
σταλιές που μου χαιδεύουνε το πρόσωπο
και χάνονται...
Οι άλλες αδερφές τους σμίγουνε πάλι
πέφτοντας στο κύμα π' αργοσαλεύει,
και νέο αρχίζουνε ταξίδεμα.
Αυτές είν' οι σταλιές που δε μ' αγγίξανε.
Στις πρώτες, που χαθήκανε
ακουμπώντας πάνω μου
θέλω να πω ένα ευχαριστώ,
μην πάει η θυσία τους χαμένη.
Δροσίσανε το πρόσωπό μου.
Είναι κι αυτός ένας προορισμός
για μια σταγόνα.
Εύα Χαλκιαδάκη
3 σχόλια:
"Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα".
"Τα περάσματα των δρόμων
που αγάπησα∙
οδυνηρά–
η βλάστηση και οι κήποι
γίνανε πολυκατοικίες και λησμονιά
στοιβαγμένες οι άλλοτε
μεγάλες Ιδέες
σε αυταπάτες –
καταχωνιασμένες δυο μέτρα κάτω
από λάδια και μπετό–
και οι ήρωες των βιβλίων μου
δέντρα στις λεωφόρους
ευτυχώς-ευτυχώς αειθαλή
ο Αναγνωστάκης – ο Χειμωνάς
ο Ασλάνογλου – ο Καρούζος
Πολλή Άνοιξη πέρασε από τότε
κι έχω χρέος να μιλήσω–
μα δεν ξέρω πού∙
πού να εμπιστευθώ
την αλήθεια τους."
Γ.Αλισάνογλου
Πίνω νερό κόβω καρπό/
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου/
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της
καλοκαιριάς/
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά
μου/
Φεύγω με μια ματιά/
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται/
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς./
Δημοσίευση σχολίου