..........

Όταν θε νάρθεις χάροντα
και μένα να με πάρεις
μην έρθεις μέρα βροχερή
μήτε κι ανταριασμένη
μήτε χινοπωριάτικη
που τα πουλιά μισεύουν.
έλα μια μέρα, δειλινό,
μπουρίνι να φυσάει
που τις παλιές τις θύμισες
κρυφά τις ζωντανεύει
όντας ανοιγοκλείνουνε
θλιβά τα παραθύρια
κι η θάλασσα στο ξάγναντο
κυματιστός καθρέφτης.
Τότε ναρθείς, ακάλεστος
μαζί με το μπουρίνι.
Κι όχι καβάλα στ΄άλογο
με τα πλατιά ρουθούνια.
ν αρθείς και συ σα θύμηση
στερνή και ξεχασμένη.
κι αν λάχει χάρε και σου πω
λίγο να περιμένεις
να μην το πάρεις χάροντα
για προσβολή μεγάλη.
το θέλω λίγο να σταθώ
να σηκωθώ στα πόδια
στερνή φορά τα μάτια μου
να ρίξω ολόγυρά μου
κι ύστερα αντάμα εγώ και συ
καβάλα στο μπουρίνι
να φύγουμε για του χαμού
τ΄ αγύριστου τη χώρα. .....
.......................................
a.φ.