συνάντησα την meril ( κατά κόσμον Μέρη Λιόντη) στο κόσμο το διαδικτυακό, χρόνια πριν, κι ήταν η γραφή της που μίλησε ψυχή και καρδιά.....
εικόνες γνώριμες της ζωής που ζήσαμε/ζούμε και μέσα στο πλάνο, εκεί σε μια γωνιά, και συ να χωράς δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια....
και, φυσικά, εξακολουθεί να μιλά
κι είναι η ΠΡΌΣΚΛΗΣΗ αυτή
μια πρόκληση, ομολογώ....
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ
ένα θεό να χτίζαμε τη μέρα
σ' ένα ουρανό θα φτάναμε
τουλάχιστον
τι ζόρι
να μαρτυράς ιδρώτα
καθημερινό κι εκκρίσεις
ντροπιασμένης ζήσης
οφειλέτης άκαρπης σοδειάς
(ψηλά κοιτάζοντας
συρθήκαμε στο χώμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου