" Εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια η γη - άστρο νεκρό - τραβά το "δικό της" δρόμο, χωρισμένη από τον ήλιο. Μέσα σ' ένα γαλαξία από σημαίνοντα και σημαινόμενα. Μ' ελπίδες που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν σαν τέτοιες, μα που ωστόσο ωθούσαν "προς τα εμπρός". Μέσα από μια τέτοια λύσσα για ουτοπίες κι εσχατολογίες, γεννήθηκαν πολλοί μετεωρίτες έλαμψαν πολύ γρήγορα και σβήστηκαν. Η γη εξακολουθεί να γυρίζει. Μέσα σ' ένα σύμπαν όπου η απόκρυψη είναι σαν μια άποψη της προδήλωσης, η "ηθική" του τεχνικού κόσμου παρουσιάζεται σαν μια συνδυαστική των κανόνων του παιγνιδιού και των παραβάσεων του, επιτρεπόμενων ή ανεκτών. Επιτρεπόμενων ή ανεκτών σε ποιόν; Όχι μονάχα στο παιγνίδι του ανθρώπου Αφού το ζήτημα δεν έγκειται μονάχα στο να θεμελιωθεί μια άλφα δοσμένη ηθική, ούτε να επιλεγεί αυθαίρετα μια ηθική ανάμεσα σε άλλες, δε μένει στο παιγνίδι του ανθρώπου παρά να ρευστοποιεί επίσης στο έπακρο τους κανόνες που του επιβάλλονται, κι αυτό είναι και το αποτέλεσμα του παιγνιδιού ανάμεσα στον κόσμο και στον άνθρωπο - εποχιακά. Μέσα σε τούτη την ανάκληση που κάθε εποχή πραγματοποιεί στην πορεία της, έρχεται τέλος η εποχή των εποχών, η πλανητική εποχή, δηλαδή η εποχή όπου πραγματοποιείται η ανάκληση της ανάκλησης. Είναι η εποχή του γίγνεσθαι, της μετάβασης, άρα και της επιστροφής. Ο Θεός, η Φύση, ο Άνθρωπος επανέρχεται με την επιστροφή στη Φύση, στο Θεό, στον Άνθρωπο κι όχι στην επιστροφή της Φύσης, του Θεού, του Ανθρώπου. Οι επαναστάσεις κάνουν τις εποχές του γίγνεσθαι, της μετάβασης, να ξαναγυρίζουν. Αυτό είναι το παιγνίδι τους. Μες στα παιγνίδια τους των χωρίς βάθος θεμελίων. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να παίζουμε παραγωγικά σύμφωνα με τους κανόνες του παιγνιδιού, αποκρυπτογραφώντας τους κανόνες της περασμένης - τωρινής - μελλούμενης περιπλάνησης. "
[ ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ / ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΉ ΗΘΙΚΉ / ΕΣΤΙΑ // απόσπασμα]
Τζόρτζιο ντε Κίρικο, «Σχολή μονομάχων», 1953
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου