...καλό ταξίδι...

Κύκλοι που κλείνουνε μοιραία κι αμετάκλητα. Πορεία στις παρυφές της άβυσσος, της άλλης, που απροσδιόριστα αντιμαχόμενες οπτικές γεννοβολάνε φαινόμενα κι οπτασίες.
κι " ο νους του ανθρώπου [που] μονάχα φαινόμενα μπορεί να συλλάβει"...
μα εσύ το ξεπέρασες και μπήκες στην ουσία
κι ήξερες πως " όλα τούτα είναι παιχνίδι σκληρό και μάταιο, δίχως αρχή, δίχως τέλος, δίχως νόημα"

Ιστορίες με προδιαγεγραμμένο τέλος… "Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός"..κι είχες μιαν ανηφόρα - γολγοθά - ν' ανέβεις.. και τα κατάφερες. ΜΟΝΟΣ 
και πέτυχες.
κι έπειτα νοιώθοντας τη φόρα του σύμπαντος, η επιθυμία της επιστροφής στη γή που ξεκίνησες. να κλείσει ο κύκλος εκεί που άρχισε, στην αγκαλιά της μάνας...

Ένα τηλεφώνημα 

Άγνωστος αριθμός

Κι έπειτα μια αίσθηση πτώσης που νοιώθεις σαν αγαπημένο πρόσωπο, φίλος, δικός, περνά κείνο το σημείο της ολικής αναχώρησης [ ή αποχώρησης] …..

απόγιομα σαββάτου 23 του δεκέβρη
ήδη είχες "φύγει" - λες και περίμενες να "σβήσει" το χειμερινό ηλιοστάσιο - απόλυτα λεύτερος !!!


καλό ταξίδι Φίλιππε!!!

ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ τῆς ζωῆς θνητόν

Ἐπίκουρος Μενοικεῖ χαίρειν.

......

Συνέθιζε δὲ ἐν τῷ νομίζειν μηδὲν πρὸς ἡμᾶς εἶναι τὸν θάνατον ἐπεὶ πᾶν ἀγαθὸν καὶ κακὸν ἐν αἰσθήσει· στέρησις δέ ἐστιν αἰσθήσεως ὁ θάνατος. ὅθεν γνῶσις ὀρθὴ τοῦ μηθὲν εἶναι πρὸς ἡμᾶς τὸν θάνατον ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ τῆς ζωῆς θνητόν͵ οὐκ ἄπειρον προστιθεῖσα χρόνον͵ ἀλλὰ τὸν τῆς ἀθανασίας ἀφελομένη πόθον. [125] οὐθὲν γάρ ἐστιν ἐν τῷ ζῆν δεινὸν τῷ κατειληφότι γνησίως τὸ μηδὲν ὑπάρχειν ἐν τῷ μὴ ζῆν δεινόν. ὥστε μάταιος ὁ λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον οὐχ ὅτι λυπήσει παρών͵ ἀλλ΄ ὅτι λυπεῖ μέλλων. ὃ γὰρ παρὸν οὐκ ἐνοχλεῖ͵ προσδοκώμενον κενῶς λυπεῖ. τὸ φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν ὁ θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς͵ ἐπειδήπερ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν͵ ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν͵ ὅταν δὲ ὁ θάνατος παρῇ͵ τόθ΄ ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν. οὔτε οὖν πρὸς τοὺς ζῶντάς ἐστιν οὔτε πρὸς τοὺς τετελευτηκότας͵ ἐπειδήπερ περὶ οὓς μὲν οὐκ ἔστιν͵ οἳ δ΄ οὐκέτι εἰσίν. Ἀλλ΄ οἱ πολλοὶ τὸν θάνατον ὁτὲ μὲν ὡς μέγιστον τῶν κακῶν φεύγουσιν͵ ὁτὲ δὲ ὡς ἀνάπαυσιν τῶν ἐν τῷ ζῆν (κακῶν αἱροῦνται. ὁ δὲ σοφὸς οὔτε παραιτεῖται τὸ ζῆν) [126] οὔτε φοβεῖται τὸ μὴ ζῆν· οὔτε γὰρ αὐτῷ προσίσταται τὸ ζῆν οὔτε δοξάζει κακὸν εἶναί τι τὸ μὴ ζῆν. ὥσπερ δὲ τὸ σιτίον οὐ τὸ πλεῖον πάντως ἀλλὰ τὸ ἥδιστον αἱρεῖται͵ οὕτω καὶ χρόνον οὐ τὸν μήκιστον ἀλλὰ τὸν ἥδιστον καρπίζεται. Ὁ δὲ παραγγέλλων τὸν μὲν νέον καλῶς ζῆν͵ τὸν δὲ γέροντα καλῶς καταστρέφειν͵ εὐήθης ἐστὶν οὐ μόνον διὰ τὸ τῆς ζωῆς ἀσπαστόν͵ ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ τὴν αὐτὴν εἶναι μελέτην τοῦ καλῶς ζῆν καὶ τοῦ καλῶς ἀποθνῄσκειν. πολὺ δὲ χείρων καὶ ὁ λέγων καλὸν μὲν μὴ φῦναι͵

φύντα δ΄ ὅπως ὤκιστα πύλας Ἀίδαο περῆσαι.

Ἐπίκουρος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΜΕΝΟΙΚΕΑ

http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm