"Νικητής στον πόλεμο.Επιστρέφω
από την Τροία
λάφυρο
της καρδιάς μου το αδιέξοδο"
τασος ι. κονιδαρης [το τελος του δρόμου]
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πληροφορίες
- nikitas
- ... Τί είναι, όμως, ο εαυτός; Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε. Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος, αλλά η απώλεια του παρελθόντος. Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου, παρούσα στη ζωή ... [Μίλαν Κούντερα]
4 σχόλια:
Τι μένει τώρα να πούμε, τι μένει να κάνουμε.
Σ’ αυτά τα άθλια σπίτια που κυλάμε τις μέρες μας. Ξανα-
ζώντας
το ναυάγιο της φωτιάς. Ακούγοντας, πάλι, στις πλάκες
τα προδομένα της βήματα.
Μέρες και νύχτες
αγρύπνιας και μοναξιάς.
Κόβοντας αποκόμματα εφημερίδων
Κολλώντας πλάι πλάι απρόοπτους θανάτους.
Μετρώντας τι μας μένει ακόμα να χάσουμε.
Η ζωή μας άρχισε με σημαίες.
Θυμάμαι ακόμα τραγούδια. Θυμάμαι ντουφέκια, θυμάμαι
συνθήματα, θυμάμαι αποσπάσματα…
Μα δε θυμάμαι καμιά φωνή δίχως σώμα.
Σε ποιον λοιπόν να γράψω μηνύματα;
Τι ονόματα να χαράξω; Τα λόγια μας
είναι βαριά. Βουλιάζουν μέσα μας σαν τα γέρικα πλοία.
Σαν τα ζώα πάνω στα πλοία, σαν εμάς τους ίδιους, βουλιά-
ζουν και χάνονται.
Τι μένει τότε να πούμε – αν προφταίνουμε κάτι να πούμε ας
το πούμε μια κι έξω: Ρημάξαμε.
Θανάσης Κωσταβάρας
Ο πόλεμος
Είν’ έρωτας σωμάτων
Γλύφουμε πληγές
Ρουφάμε αίματα
Με την ξιφολόγχη
Ζωγραφίζουμε άστρα
Στη λόγχη του μυαλού μας
Για να φωτίζουν
Το δρόμο του τσακαλιού
Και στους στίχους σου
Στο στερέωμα
Θ. Νιάρχος
ένα χτύπημα του δαχτύλου σου πάνω στο τύμπανο εκτονώνει όλους τους ήχους και αρχίζει την καινούρια αρμονία..............
Ανάλαφρη επέλαση των μελών σου
Πιο βαθιά πιο βαθιά
Τη γαλήνη μου διψώντας
Με το σαλίγκαρο του εγκεφάλου σου
Να γυροφέρνει σε στασίδια εκκλησιάς
Και σε βυζαντινές τοιχογραφίες
Με τα υδρόβια σπλάχνα σου
Να ξεριζώνουν τους μύθους μου
Ενώ τη μήτρα των ιδεών σου
Τυφλωμένος ρουφώ
Δημοσίευση σχολίου