μα μεις ... δεν ολοκληρώσαμε τ΄αγγέλιασμα...
δεν βρήκαμε φτερά στα... μέτρα μας.....
αραγε θα μπορέσουμε να πετάξουμε;
στις βραδυνές περιπλανήσεις;
μη μιλάς.. τ΄ονειρο ζει στη σιωπή
μονο ενα φιλι....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πληροφορίες
- nikitas
- ... Τί είναι, όμως, ο εαυτός; Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε. Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος, αλλά η απώλεια του παρελθόντος. Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου, παρούσα στη ζωή ... [Μίλαν Κούντερα]
3 σχόλια:
Ερωτικό
Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…
Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,
τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.
Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…
Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,
και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,
αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,
σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!
Ν.Λαπαθιώτης
Στο κέντρο το νυχτερινό
Τώρα που παίζει το βιολί, κι έχουμε πιεί τόσο πολύ,
που μ’ έναν έρωτα τρελό, σα να ’μαστε δεμένοι,
σ’ ένα συντρόφεμα ζεστό, βάνε ξανά, να ζαλιστώ,
μες στ’ όνειρό σου να κλειστώ –το μόνο που μου μένει.
Γιατί αν λείψει το κρασί, και φύγεις, άξαφνα, και συ,
και βουβαθεί και το βιολί, με το γλυκό βραχνά του,
– μες στης καρδιάς μου το κενό, μεγάλο σαν τον ουρανό,
θ’ ακούσω πάλι, το βραχνό τραγούδι του θανάτου...
Ν. Λαπαθιώτης
Φοβερά τραγούδια και τα δυο! Εξαιρετική επιλογή!
«Να 'χα χίλιες σιωπές να ακούς...»
Δημοσίευση σχολίου