... ελάχιστος φόρος τιμής λίγα κόκκινα γαρύφαλλα
και η μελαγχολία, ο φόβος γι' αυτή τη "συνομοταξία του νεοέλληνα", όπως στη γραφή του Αναγνωστάκη, το νοέμβρη του 1983, καταγράφεται .....
Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
"Δώστε τη χούντα στο λαό".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλείναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και "απόψεις".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.
Μανόλης ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
κάθε χρόνο φοβάμαι όλο και περισσότερο..... αλλά εξακολουθώ να ελπίζω...
μας είπαν στην αρχή πως δικαιώθηκε.... -η έλευση της δημοκρατίας-
υπουργοί καταθέτουν στεφάνια.... -η ιδιοποίηση της εξουσίας-
δεν έφτασε αυτό....
συκοφαντήθηκε, προσπάθησαν να το υποβαθμίσουν,να το απονευρώσουν....,
το προβοκάρανε.....
κυνηγήθηκε - κλίμα τρομοκρατίας -
ακόμα και οι ιούδες του, που εξαργυρώσανε τη συμμετοχή τους
με θώκους εξουσίας και τώρα περιφέρουνε την αθλιότητα τους στο γυαλί
-αργυραμοιβοί-
όμως εξακολουθεί να εμπνέει.....
γιατί είχε νόημα, γιατί εξέφρασε την αγωνία της κοινωνίας......
γιατί τα συνθήματα:
"Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία", "Εργάτες, Αγρότες και Φοιτητές"
εντελώς συγκεκριμένα ακουμπάνε τις ανάγκες........
γιατί:
"Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια, παρά να ζεί μάταια"
6 σχόλια:
Ακριβώς όπως τα λέει ο Αναγνωστάκης. "Έρημο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους".Περιμένεις, αλήθεια, κάτι ν' αλλάξει;
Κοίτα, είμαι απαγοητευμένος από την πορεία,μάλιστα και φίλων μου, που αποδείχτηκαν "ρεμάλια", "εξαργυρωτές" που μετά τους θώκους περιφέρουν την γύμνια τους στο γυαλί....
...αλλά να, είναι κι αυτοί οι "ανώνυμοι" αλλά και "επώνυμοι" που ασυμβίβαστα ρομαντικοί επαναστάτες, με τη στάση ζωής δείχνουν ότι πιστεύουν όπως πίστευαν στα όνειρά μας...
...αλλά είναι κι αυτοί που πέφτουν κυριολεκτικά στη φωτιά, καίγονται για να σώσουν τον συνάνθρωπό τους, επειδή το νοιώθουν όχι για να εξαργυρώσουν...
...και τελικά..."Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια, παρά να ζεί μάταια"
...το αν θα αλλάξει κάτι ... που να ξέρω...θα 'μαι συμφιλιωμένος με τη συνείδησή μου, δεν ειναι κάτι; ...
Αυτό είναι το σημαντικότερο.Χαίρομαι πάντως τους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι..σήμερα.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ
Στο νεκρό δάσος
Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλομά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
τα ονόματα που οδήγησαν
όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται
χειραψίες
φριχτά υπομνήματα
Παρευρίσκονται στις γιορτές υποκλίνονται-
Τώρα πεθαίνουν
Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές.
Ω Τέλμαν Τάνεφ
παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες
δαφνοστεφείς ήρωες
μυθικά πρόσωπα
ελάτε.
Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν
ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας
οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις
οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται
κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας
μας περιπαίζουν.
Εγώ έχω μέσα στη θύμηση μου
την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες
με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.
Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε
τη νύχτα τον Λένιν
τον έξαλλο Μαγιακόφσκι που πυροβολούσε
τους υπουργούς
τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.
Πως βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά
ο Κος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Κος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Πως θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
Ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;
Η δόξα
"Δεν έχει πιά να γυμνωθείς, να κλείσεις για λίγο τα μάτια.
Η πιό πικρή αντικατάσταση της ζωής είναι η δόξα."
καλώς ήρθες, gaspard de la nuit
θα συμφωνήσω, η επιδίωξη της δόξας νεκρώνει τη ζωή όχι τη "ζωή", έτσι κι εγώ από ιδεοτροπία (ή και ιδιοτροπία) σ΄αυτούς που αδιάφοροι για δόξα πορεύονται, ανήκω...
κόντρα στο Δελφικό παράγγελμα, ως λένε, "ΔΌΞΑΝ ΜΗ ΛΕΊΠΕ"....
Δημοσίευση σχολίου