Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...

το σκάκι

Ἔλα νὰ παίξουμε...
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
(Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη)
Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
(Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει καιρὸ πρὶν ἀπὸ μένα)
Κι ‘o βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω;
(Τραβᾶνε μπρὸς, τυφλοί, χωρίς κἂν ὄνειρα)
Ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ σ΄τὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτον τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
Ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
Δρασκελώντας τὴ μιά ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
Γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
’Αναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις.

Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...

Μανόλης 'Αναγνωστάκης

                        

... πιστεύω δεν χρειάζονται λόγια....

αλλά ....

"Μας παρασύρουνε τα γεγονότα

μας σέρνουνε γενικώς από τη μύτη

παρά το γεγονός πώς ό,τι έγινε

έγινε και τώρα ως τετελεσμένο

χαίνει μπροστά μας το καινοφανές κενό

καινότατο το είπαν όσοι πεστεύουν

πως η ωραία αλήθεια πετάχτηκε γυμνή

όπως η μέρα απ' το κρεβάτι της Αυγής [...]

... ας ειναι καλά η "αερικό" που μας προσφέρει

την σύνθεση που ακολουθεί....

 

"[...]

Συγνώμη Ω φίλοι μου αναγνώστες 

μάλλον βγήκε απ' το πηγάδι

τυλιγμένη μ' ενα παραγάδι

ορκίζονται γι' αυτό πολλοί

αλλά ποιοι τ' ορκίζονται

σε ποιόν απευθύνονται

και ποιόν εξαπατούν

μα την αλήθεια

Στον λόφο της κουραστικής

κουβέντας κουβαλώντας

χωρίς χέρια χωρίς πόδια

χωρίς μάτια με κομμένη

ανάσα μιαν απάντηση χωρίς

ερώτημα"

Μας Παρασύρουν - "εφα" νάνος βαλαωρίτης ςτις 13 του σεπτέμβρη το 2003 

οταν "εβρισκε" το ξανανοιγμένο κουτί της πανδώρας