μια καινούργια μέρα

μια καινούργια μέρα ξημερώνει..

κι είναι ελπίδες φορτωμένη- 

πόσο αργά, αλλά σταθερά το φως 

νικά το σκοτάδι....

κι έπειτα σκέφτεσαι, και χτες μια νέα μέρα ξημέρωνε, και προχτές..

κι αντιπροχτές και πριν τριάντα μέρες και ...και....

και κάθε που ξημέρωνε,  μια νέα αρχή γιομάτη ελπίδες....

μα πως διάβολο χάνονται αυτές οι ελπίδες; που πάνε;

πόση δύναμη τελικά έχει το σκοτάδι;

στην αρχή ήταν το φως ή το σκοτάδι;

ερώτηση χωρίς απάντηση....

γιατί αν ήταν το φως και το σκοτάδι εκ των υστέρων πήρε τέτοια έκταση, τόση δύναμη...

μα κι αν το σκοτάδι και τόσο χρόνο δεν μπόρεσε το φως να το ανατρέψει...;

το συμπέρασμα απαισιόδοξο, ομολογώ...

όλοι εμείς που αγαπάμε το φως - κι ας γράφουμε στον ήχο του σκότους πολλές φορές -  πάντα θα ελπίζουμε...

κόντρα στα ρεύματα

στοιχίζουμε την καρδιά με το νου και πορευόμαστε,

μειλίχιοι, σταθερά προς το χαμό....

ακολουθάμε το γολγοθά μας, φέροντας βαρύ φορτίο...

τόσες ψυχές, τόσα αθώα μάτια που μας παρακολουθάνε.

έχουμε δικαίωμα να τα απογοητεύσουμε;

έχουμε δικαίωμα να τους μεταφέρουμε την δικιά μας απελπισία;