μετά το φαγητό, άρχισε να χιονίζει.
είναι το τρίτο σαββατοκύριακο στη σειρά που χιονίζει..
ξεκινάει από βράδυ πέμπτη και μετά όλο το τριήμερο είμαστε αποκλεισμένοι.
λες κα επίτηδες γίνεται να μην μπορούμε να φύγουμε....
μέσα σε δυό ώρες έχει περάσει τα δέκα εκατοστά, αλλά έχει "όρεξη".
έχει κοπεί και το ρεύμα.
μετά το φαγητό η καθιερωμένη βόλτα στην αγορά.
στις ταβέρνες και στα καφενεία λιγοστός ο κόσμος. μόνο οι γύρω από την πλατεία.
απορία, που είναι οι υπόλοιποι;
οι υπόλοιποι έχουν φύγει.
λένε τη νύχτα θα χιονίσει πολύ και θέλουν να είναι σίγουρα στα σπίτια τους.
και μένα δεν μου μένει παρά να γυρίσω πίσω.........
χιονίζει συνεχώς, και έχει διακοπή ρεύματος.....
το ηλεκτροπαραγωγό ζεύγος του οικοτροφείου - αλλιώς γεννήτρια - ίσα που καλύπτει τις ανάγκες του αχανούς κτιρίου....
......................................................................................................................................................
ποιανού η ιδέα; να μαζευτούμε οι τρεις; δεν ξέρω.
έτσι βρεθήκαμε ο Γιώργος η Καίτη και η Μαίρη στο δωμάτιο της Μαίρης.
τρεις "βαρεμένες" ψυχές σ' ένα χώρο που προοριζότανε για αναρρωτήριο.... αλλά έγινε δωμάτιο.
ο Γιώργος είχε την ιδέα να φέρει ένα μπουκάλι κονιάκ - μεταξά τριών αστέρων ήταν - να ζεσταθούμε βρε αδερφέ.....
α!! βρε έρμε νταλκά τι μπορεί να σκαρώσεις....
όταν σε ποτίσουνε αλκοόλ, θεριεύεις και κυριεύεις το σώμα ....
στο δεύτερο ή τρίτο ποτηράκι, λες κι ήταν συνενοημένες, βρεθήκανε σε άλλον κόσμο.....
η αιτία..........
ένα μπουκάλι κονιάκ
μεταξά 3 αστέρων
η άδεια μπουκάλα είναι
φυλαγμένη στα ενθυμήματα
εποχής........
τι ιδέα κι αυτή!!!! ένα κονιάκ είπα να κεράσω......
που να ξέρω.... ή μήπως ήξερα και .....
εκείνο το βράδυ τα είδα όλα!! πιστέψτε με...
απέμεινα να κάνω τον "αδελφό νοσοκόμο"...
και να γιατροπορεύω 'ολη νύχτα δυό υπάρξεις, πού 'χουν γίνει λιώμα.....
και μέσα σε παραλήρημα εξομολογούνται.....
τότε υπολόγιζα την αιτία, κι έμαθα......
πως να περάσει μια μακριά χειμωνιάτικη νυχτιά, με δυό αιθέριες υπάρξεις "σακατεμένες", στα κρύα και χωρίς φως;
αφού με χίλια βάσανα τακτοποιήθηκαν στα κρεβάτια, έμεινα πιστός φύλακας να τις προσέχω....
στο ελάχιστο φως, φως ενός κεριού, σε μια καρέκλα καρφωμένος, και με την έγνοια στις αγαπημένες φίλες.....
για να περάσει η νύχτα,
διάβασα μονοκοπανιάς το "όνομα του ρόδου"......- του ουμπέρτο εκο - που είχα ξεκινήσει να διαβάζω το απόγευμα...
την άλλη μέρα είχε πάνω από ένα μέτρο χιόνι.
15 δεκέμβρη 2008....
είκοσι χρόνια μετά.........
ο γιώργος με την καίτη μαζί πορευτήκανε και πορεύονται ...
η μαίρη, μάθαμε, έψαξε να μας βρει το καλοκαίρι......
η καίτη δεν ξανάβαλε στο στόμα της κονιάκ, είκοσι χρόνια τώρα...
κι ο γιώργος περιόρισε τις "καταχρήσεις"...
κι απόψε, τρεις φίλοι συναντηθήκανε,
ξαναθυμηθήκανε παλιές, πολύ παλιές ιστορίες...
του '77 του ΄78.....
στην αλεξανδρούπολη ο ένας , δάσκαλος, στη θεσσαλονίκη ο άλλος, χημικός μηχανικός και στα γιάννινα ο τρίτος φυσικός...
πόσα χρόνια...
τι αναμνήσεις...
κι ο γιώργος ήπιε μια θάλασσα κονιάκ να θυμηθεί ξανά......
κρίμα που δεν δουλεύει το σκάνερ,να ανεβάσω φωτογραφίες......
...χιονισμένο τοπίο να αντιφεγγίζει σε μια ξάστρη νύχτα... φανταστικό.....
κι απόψε έχει ένα φεγγάρι... λες και μεγάλωσε πολύ....
και μας καλεί σε διαδρομές ονειρικές και μαγεμένες......
μας στέλνει τις φεγγαροαχτίδες, δρόμους.....
κι όσοι αγαπάμε αρπάζουμε τη δικιά μας φεγγαροαχτίδα
κι αφηνόμαστε σε ταξίδια ονειρικά....
καλά ταξίδια νάχουμε........
5 σχόλια:
ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ
Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει
-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωϊας
σε ό,τι έχει πεθάνει.
Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
Φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.
Κ.Δημουλά
Είναι καλές ,γλυκές οι αναμνήσεις ιδιαίτερα αν συνοδεύονται από κοννιάκ,τσίπουρο,ουίσκι.Το ελλάτωμά του δεν το ξέχασε το οινόπνευμα κι αφήνει αφήνει ελεύθερη τη σκέψη και πιο πολύ τη γλώσσα π' αναδεύει στιγμές που ζήσαμε έντονα και χωρίς να σκεφτόμαστε και πολύ το αύριο.
Μόνο μη γίνει συνήθεια και μάθουν όλοι τα μυστικά μας και πιο πολύ οι ωτακουστές τυο καφενείου.
nyxterino:
κονιάκ τριών αστέρων, για να ταιριάζει…
και τι μας έπιασε περνάγαμε τις χρονιές κατά εικοσαετίες… λες και να προλάβουμε το … χαμένο χρόνο
ανώνυμο:
φαντάζομαι εσύ προτίμησες το τσίπουρο…
… στην επόμενη φρόντισε να ’χουμε κρασάκι…
Όπως το λες, ελεύθερη τη σκέψη αφήνει και πιο πολύ τη γλώσσα, κι αυτό δεν είναι ελλάτωμα, σίγουρα δεν είναι ελλάτωμα για όσους δεν θέλουνε να κρύψουνε …
Όσο για τους ωτακουστές… πάντα θα μένουν με την απορία και πάντα θα κατασκευάζουν σενάρια στα μέτρα τους… έτσι κι αλλιώς…
Και πιστεύω, μετά, ο καθένας μόνος, σκεφθήκαμε στου χρόνου τα γυρίσματα, κι εγώ έκανα την ανάρτηση, εσείς περιμένω να μου πείτε….
"Βγάζει απ την τσέπη του
ένα κλειδί
ένα κομμάτι σπάγκο
ένα άγαλμα
ύστερα
χώνεται μες στην τσέπη του
μετράει τα δάχτυλά του"
Στον ανώνυμο
"Η δόξα λάβαρο
η δόξα λιθοβολισμός
άρνηση της σιωπής
πόλεμος
Πως άφησες να σου φορέσουν
ετούτα τα στενά χρυσά υποδήματα
στον κλειστό δρόμο?"
μας έγραφε ο Ρίτσος απ τη Πύλο στις 30.1.78 φίλε nikitas
Δημοσίευση σχολίου