μου είπες το τοπίο είναι μια ψυχική κατάσταση....
18 το μάρτη του '89, σάββατο.....
που να το φανταστώ τότε, είκοσι χρόνια μετά.....
κάποιες φορές, εκεί που δεν το περιμένεις, ξετρυπώνουνε οι αναμνήσεις. οι αιτίες διάφορες κάθε φορά μπορεί να είναι.
να, εκεί που τοποθετούσα στα ράφια των αναμνήσεων το κουτί με τα πρόσφατα "τεκμήρια" χαμένων (;) ωρών, έπεσα πάνω σε άλλο δέμα αναμνήσεων, άνοδος στο μέγα λάκκο.... , σαν σήμερα είκοσι χρόνια πίσω.....
μυστήρια πράγματα, μυστήρια......
δικιά σου η ιδέα να σας οδηγήσω στο μέ(γ)α λάκκο, τη κορφή που δεσπόζει στα νότια νοτιοανατολικά του χωριού. διαδρομή γνωστή σε μένα αφού την είχα περπατήσει ξανά και ξανά..
όταν βρίσκεσαι κατάκορφα, με καθαρό ορίζοντα, μπορείς να δεις μέχρι τη πάτρα,
την αχαική πρωτεύουσα.
δικιά σου η ιδέα και δεν μπορούσε να μην ακολουθήσει η παρέα (σου)... φιλίες και ζήλιες...
που να το καταλάβω τότες....
πρωί πρωί ξεκινήσαμε από τη πλατεία έξι άτομα. και μπήκες μπροστά, να οδηγήσεις τη "κούρσα", με ενθουσιασμό. στο γρήγορο. κι η φίλη σου από κοντά, μη μείνει πίσω. κι ο ταχυδρόμος μαθημένος από το κάμπο που τραβάς ευθεία. και φώναζε ο μήτσος, μη θα κουραστούμε, θέλει αργά, θέλει ρυθμό, όχι ευθεία, αφήστε το γιώργο να μας πάει από το μονοπάτι. αλλά εσείς που να ακούσετε... θέλατε με μιας να φτάσουμε κατάκορφα... να φτάσουμε κοντά στον ουρανό. κι ο γιατρός ακολουθούσε.
στους αγίους αποστόλους υποχρεωτική στάση. κουραστήκατε.
στη συνέχεια η πορεία σταθερή, ήρεμη και ξεκούραστη. δεν καταλάβατε πότε φτάσαμε.
η ξεκούραση της ομάδας μετά την άνοδο, με φόντο τη χελιδόνα και τη καλιακούδα, στο βάθος το βελούχι.
ο έκτος της παρέας, φωτογραφίζει κι αρμενίζει........
να είναι αλήθεια πως στα μοναχικά ύψη, έχουμε την αίσθηση πως είμαστε ψηλότεροι, ψηλότεροι από την ψηλότερη κορφή που πατάμε; και γύρω μας πως είναι όλα χαμηλά; πως βλέπουμε τη ζωή να κατηφορίζει, όπως τη πλαγιά εμπρός μας;
σκέψεις, ποιες σκέψεις άραγε... που να θυμάται κανείς μετά τόσα χρόνια... κι αν θέλει να θυμάται, φυσικά....
είκοσι χρόνια...........
2 σχόλια:
Λάτρης της ορειβασίας εδω και χρόνια υποκλίνομαι στα μοναχικά ύψη και στην ενσυναίσθηση της ασημαντότητας μου γιατί μια τέτοια αίσθηση μου δημιουργουν.Παλιότερα ανέβαινα και γω με παρεα τωρα προτιμώ να απολαμβάνω τις σιωπές και τους ψίθυρους του βουνού ολομόναχη.Σ'Ευχαριστώ για τούτο το ταξιδι το πέρα απο το χρόνο εκει που ο δρόμος αποκτά την ύψιστη σημασια του.Χαμογελαστή Καλημέρα.:)
@AERIKO
υποκλίνομαι στην ευγενική σου παρουσία. κι αν κάποιος πρέπει να ευχαριστήσει, είμαι εγώ...
λατρεύω τις μοναχικές αποδράσεις - αναβάσεις κι έτσι ξεκίνησα, ολομόναχος, συνέχισα ομαδικά για να επιστρέψω σε μοναχικές πορείες. τώρα πια όταν το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις..[και η .. αντοχή..]
καλή σου νύχτα
Δημοσίευση σχολίου