από το ιστολόγιο "με τρόπο απλό" της meril αντιγραφή το κείμενο που ακολουθεί, εδώ,
δίχως περιττά λόγια
ψαύοντας....
Αχ.... Αυτές οι λύπες.....
Κάποτε τις νόμιζα νερά που μέσα τους κολυμπάς, προσπαθείς να κολυμπήσεις και είτε επιπλέεις είτε βουλιάζεις.
Τελευταία μου φαίνεται πως είναι λόφοι ή βουνά κατά το μέγεθός τους πάντα. Μόνο που στην κορφή του υψώματος δε σε περιμένει καμιά ικανοποίηση ούτε η θέαση της ομορφιάς. Η κορφή είναι το απόλυτό της το σημείο κι εκείνο που θα βρεις εκεί μόνο η δική σου η πτώση. Όπως και να την εννοείς
Καμιά φορά οι λύπες έχουν μελαγχολική ομορφιά σαν τους έρωτες τους ανολοκλήρωτους και τους ανέφικτους. Το ύψωμα είναι γαλήνιο και τρυφερό δίχως μεγάλο πόνο γιατί η αποδοχή πήγε μπροστά απ' τον πρόωρο το θάνατό τους. Άνοιξε δρόμο κι έστρωσε λουλούδια.
Γι αυτό και τους κρατάς στη μνήμη. Γιατί δεν έχουν πόνο η μνήμη είναι αγιοποιημένη σαν των μαρτύρων και σέρνουν μυρωδιά ελαφριά
Οι λύπες οι μεγάλες, οι βαθιές,είναι βουνά άγρια με ολισθηρότητες και πέτρες αιχμηρές που σε ξεσκίζουν από ξαρχής. Και καμιά στωική φιλοσοφία δεν τις απαλαίνει. Και κορυφή το βάραθρό σου.
Δε μοιάζουν. Δεν έχουν το ίδιο όνομα. Αλλιώς εσύ αλλιώς εγώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου