4oς Ορεινός Αγώνας Ναμάτων στο Άσκιο (Σινιάτσικο)

Ο Δήμος Βοΐου-Δημοτική Ενότητα Ασκίου-Τοπική Κοινότητα Ναμάτων και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ναμάτων , διοργανώνουν το 4o Ορεινό Αγώνα Ναμάτων στο Άσκιο (Σινιάτσικο), μήκους 19,050 χλμ, στα Νάματα Κοζάνης, στις 7 Αυγούστου 2011 και ώρα εκκίνησης 09.30 πμ.

Ο αγώνας των Ναμάτων έχει επιλεγεί ως ένας από τους τέσσερις αγώνες του 1ου πανελλήνιου πρωτάθληματος Skyrunning, που υποστηρίζεται από την International Skyrunning Association

περισσότερα:
http://namataagonas.blogspot.com/2011/07/4.html

http://namataagonas.blogspot.com/2011/08/blog-post.html

http://pontokomicom.blogspot.com/2011/07/4.html

οι δρόμοι αλλιώς 3

κυριακή 17 ιούλη

έκλεισε το τριήμερο "οι δρόμοι αλλιώς" που διοργάνωσαν οι φίλοι του συλλόγου φίλων αλεξάνδρου "ΦΗΓΟΣ" με την προβολή video που δείχνει την κατάσταση των δρόμων του νησιού και της χώρας (αγροτικού και αστικού τοπίου)

ακολούθησαν τοποθετήσεις και διάλογος

κι έκλεισε η βραδιά με τραγούδια και χορούς.

κατάμεστη η πλατεία του αλέξαντρου, τόσο κόσμο έχει να δει χρόνια πολλά πίσω.....

κι αυτό είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα: που τόσος κόσμος προτίμησε να ανέβει στο χωριό και να παρακολουθήσει μιαν άλλη προσέγγιση και να προβληματιστεί, από το να περιδιαβαίνει τα στέκια της πόλης

φωτογραφίες από τα "Λευκαδίτικα Νέα" εδώ:

3η μέρα

ρεπορτάζ , φωτογραφίες και video, θα βρείτε κι εδω κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ

οι δρόμοι αλλιώς 2

σάββατο 16 του αλωνάρη

συνέχεια στην προσέγγιση των δρόμων αλλιώς.

φυσικά στην δροσερή πλατεία του Αλέξαντρου

κι από τους δρόμους γενικά και τους δρόμους έξω από τον αστικό χώρο της πρώτης μέρας, στους δρόμους μέσα στη πόλη σήμερα, στον αστικό χώρο

στον αστικό χώρο όπου ο δρόμος, όπου ο δημόσιος χώρος, έχει χάσει την αρχική του ιδιότητα έχει "απαλλοτριωθεί"από αλλότριες χρήσεις

και η Λευκάδα, χαρακτηριστικό παράδειγμα πόλης στρεβλά αναπτυσσόμενης

με το Νίκο το Κονδυλάτο περπατήσαμε τους δρόμους της Χώρας για να απαντήσουμε στο ερώτημα " συνάδει η εικόνα των δρόμων της Λευκάδας (πόλης) με την κλίμακα του τοπίου και τον πολιτισμό της;" και φυσικά η απάντηση ένα μεγάλο ΟΧΙ

στη συνέχεια ο Θάνος ο Βλαστός μας έδειξε πόσο εύκολα - και με ελάχιστα έξοδα- μπορεί να δημιουργηθεί δίκτυο ποδηλατοδρόμων, αρκεί να θέλουμε,

ο Σάκης ο Ψυχογιός παρουσίασε τον πεζόδρομο των ενοποιημένων αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας

και η Ευγενία η Φλογαίτη που έκλεισε με την παρουσίαση της agenta21 και την ανάγκη να επαναδραστηριοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες.

ακολούθησαν πολλές παρεμβάσεις

σημειώνω ιδιαίτερα την παρέμβαση του Νίκου του Γιαννούλη, χρόνια δημάρχου της πρέβεζας, επιτυχημένου δημάρχου, για το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε για τη νομοθεσία και για τις ευθύνες του κόσμου αλλά και των πολιτικών

και του Γιώργου του Θερμού για το πως αποφασίζονται και από ποιους τα μεγάλα έργα , αν ακούγεται η τοπική κοινωνία και για την ανάγκη αντιμετώπισης του δημόσιου χώρου του κοινού ως εξ αδιαιρέτου

δεν υπήρξε παρέμβαση από πλευράς δημοτικής αρχής

η βραδιά έκλεισε με το ταξίδι στους μουσικούς δρόμους της ανατολικής Μεσογείου, με τους

Σύλβια Κουτρούλη, Αλέξανδρο Καψοκαβάδη, Έφη Ζαϊτίδου

κι αφεθήκαμε στα κύματα της μουσικής να μας πάνε ταξίδια ψυχής μαγευτικά... κι έμπλεξαν μνήμες τοπικές με εικόνες εξωτικές κι έλεγες καμηλιέρης σε διαδρομές στου χρόνου τα γυρίσματα ν΄αναζητάς το μεγάλο μυστικό....

φωτογραφίες από τα "Λευκαδίτικα Νέα" εδώ:

1η μέρα

2η μέρα

γιατί όλα είναι δρόμος...

αρκεί να είναι όμορφοι δρόμοι

οι δρόμοι αλλιώς 1

παρασκευή 15 του αλωνάρη

στην πλατεία του Αλέξαντρου (ή Μαυρογιαννάτων, γιατί και η διαφωνία περί της ονομασίας των μαχαλάδων και του συνόλου ως χωριού καλά κρατεί...)

στην ησυχία και τη δροσιά. στα χάδια του αγεριού να θροίζουν τα φύλλα από τα δέντρα και ρίγη αναμνήσεων να ξυπνούν. μνήμες...

κι απάνω το φεγγάρι ολόγιομο. ουρανοδρόμος ακούραστος να προσκαλεί και να προκαλεί... και συ να αγκαλιάζεις την πρώτη αχτίνα, ξεμυαλίστρα, και να πορεύεσαι ταξίδι στου χρόνου τα γυρίσματα... των παιδικών αναμνήσεων και των εφηβικών ερώτων

σ΄αυτή τη πλατεία εμείς των διαδρομών κι όχι των διαδρόμων, συναντηθήκαμε και φέτος, προσκαλεσμένοι από τους φίλους της ΦΗΓΌΣ σε μιαν άλλη προσέγγιση των δρόμων..

η Δήμητρα η Κεφαλά μας ταξίδεψε στων ΚΠΕ τους "δρόμους" αγωγής και περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης.

χείμαρρος ο Μανώλης ο Κορρές από τους δρόμους της αρχαιότητας μέχρι πρόσφατα

από τη κυρία Καραβασίλη, ελπίζουμε ο Λόγος της να συνάδει με τις Πράξεις της (εισηγήσεις)περιμέναμε κάτι περισσότερο...

να ας πούμε για την αναγκαιότητα των μεγάλης κλίμακας έργων στο μικρό νησί μας ... για την υποθαλάσσια σύνδεση για τον εγκάρσιο άξονα ας πούμε ... και το πως αποφασίζονται...πως "ωριμάζουν" και πως η τοπική κοινωνία εκφράστηκε

η Νατάσσα η Γαζή μας πήγε μια σύντομη βόλτα στους σκάρους τους πολύπαθους

κι έκλεισε η βραδιά με το τρίο Σύλβια Κουτρούλη (νέϊ), Αλέξανδρος Καψοκαβάδης (πολίτικο λαούτο / έγχορδα), Έφη Ζαϊτίδου (κανονάκι). που μας ταξίδεψαν στους μουσικούς δρόμους της ανατολής..

κι ήταν απόλαυση μοναδική αυτό το ταξίδι

γιατί όλα είναι δρόμος...

αρκεί να είναι όμορφοι δρόμοι

χμ! η άρνηση των ηλεκτρονικών μέσων αποθήκευσης σε.. συνεργασία [κάτι σαν ..επιλεκτική στάση ένα πράγμα..] δεν επιτρέπουν ανέβασμα φωτό και βίντεο από την εκδήλωση...

επιφυλασσόμαστε!!

15 Ιουλίου 1965

τα ιουλιανά ήταν ένας πρώιμος "ελληνικός μάης";

μετά τα Ιουλιανά,

τίποτα στην ελληνική κοινωνία δεν θα είναι το ίδιο.

κατέρρευσαν θεσμοί,

χρεοκόπησαν πολιτικές,

μετασχηματίστηκαν συνειδήσεις ...

«Ο λαός (...) αντέδρασε με μια εξέγερση που πήρε, σε ορισμένες ώρες, ένα χαρακτήρα σχεδόν πάνδημο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Για να μειωθεί η εντύπωση, ειπώθηκαν λόγια σκληρά και επικίνδυνα. Ο λαός ονομάστηκε «όχλος» κι οι Έλληνες πολίτες - οι φοιτητές, οι εργάτες, οι γεωργοί, οι άνθρωποι των γραφείων, οι τραυματίες των πολέμων - ονομάστηκαν «αλήτες». Οι άρχοντες μας δεν έχουν ζυγίσει καλά τη σημασία των λέξεων όταν εκφράζονται για τους αρχόμενους. Ειπώθηκε ακόμα, σ' όλους τους τόνους, πως γίνεται στην Ελλάδα "Λαϊκό Μέτωπο", επειδή στις εκδηλώσεις έλαβε μέρος κι η Άκρα Αριστερά. Όταν όμως ξεσηκώνονται τα τρία τέταρτα τουλάχιστο τον πληθυσμού, αυτό δε λέγεται πια ούτε "Λαϊκό" ούτε άλλον είδους "Μέτωπο". Αυτό λέγεται: το Έθνος. Γιατί αν τα τρία τέταρτα των Ελλήνων δεν είναι το Έθνος, τότε ποιος είναι;» (Θεοτοκάς 1966, «Που πάμε;», 8 Σεπτεμβρίου 1965)

Άνοιξη,

άνοιξη της νιότης και του κόσμου,

μαχαιρωμένη άνοιξη,

ως πότε πιά;

του κόσμου η δυναμική αντίδραση

έθεσε ευθέως σε αμφισβήτηση τις διαδικασίες της ελεγχόμενης προσχηματικής δημοκρατίας.

Οι δημοκρατίες κι εμείς

Το καθήκον της αυτοθυσίας σήμερα οφείλει να μεταγλωττιστεί σε καθήκον αντίστασης στα σαθρά θεμέλια μιας έκπτωτης πλέον πολιτείας, της οποίας η έννομη τάξη δεν (πρέπει να) είναι άξια υποδοχής, διότι ουδέποτε υπερασπίστηκε την ηθική και πολιτική αυτονομία των πολιτών της

Της Ελένης Κοσμά

Η πορεία της δημοκρατίας της Αθήνας μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, έναν πόλεμο που οι Αθηναίοι τον επεδίωξαν –και τούτο τον κάνει ακόμη τραγικότερο–, ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη: ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου η δημοκρατική πολιτεία των Αθηνών κινδύνεψε δύο φορές να εκτραπεί. Μετά την άρση της αθηναϊκής προστασίας προς τους Πέρσες, μετά την οικονομική διάλυση του αθηναϊκού κράτους και, περισσότερο, μετά την απειλητική άνοδο του Φιλίππου στη Μακεδονία και την ήττα στη Χαιρώνεια, η ιδέα ανασύστασης της αθηναϊκής ηγεμονίας ήταν πια ουτοπική. Η μη αυτόνομη, πλέον, πολιτεία των Αθηνών δεν ήταν σε θέση να προασπίσει την ηθική και πολιτική αυτονομία των πολιτών της –και, άρα, τη δημοκρατικότητά της– διότι, ακριβώς, ήσαν και οι δύο όψεις του δημοκρατικού νομίσματος φθαρμένες. Είναι, έτσι, εύλογη η παρατήρηση των Easterling – Knox πως η παραγωγή πολιτειών στην περίοδο πριν τον Αριστοτέλη βρισκόταν πολύ κοντά στη «λογοτεχνία της φυγής»: η οικονομική και στρατιωτική κατάσταση ενεθάρρυνε την απόσυρση σε φανταστικούς κόσμους, σε ιδεώδεις πολιτείες. Και η σημερινή μας πολιτεία μοιράζεται πολλά στοιχεία με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος: η απόσυρση σε έναν φανταστικό κόσμο (με υπουργούς να παίζουν τις μουσικές καρέκλες και «αγανακτισμένους» πολίτες σε κατάμεστες –εκτός ωρών εργασίας και εορταστικών τριημέρων– πλατείες) φαίνεται να είναι η πιο διασκεδαστική λύση.

Η κριτική του Αριστοτέλη στις προηγούμενες πολιτείες (συμπεριλαμβανομένης και της πλατωνικής) συμπυκνώνεται σε αυτό το ακριβώς το σημείο: ήσαν όλες ιδεώδεις, δηλαδή, φαντασιώσεις περισσότερο και υποθέσεις, παρά συζητήσεις για το πραγματικό και το πρακτικό. Ο θεμελιώδης πυρήνας των Πολιτικών είναι, ακριβώς, η αναζήτηση της αρίστης πολιτείας –αναζήτηση που δεν θα ευοδωθεί στον χώρο των Ιδεών, όπως η πλατωνική «ιδανική πολιτεία», αλλά στη θεωρία και στην πράξη –στην επικράτεια του δυνατού: «ου γαρ μόνον την αρίστην δει θεωρείν, αλλά και την δυνατήν, ομοίως δε και την ράω και κοινοτέραν απάσαις» (4, 1288b37-39). Το στοίχημα της πολιτικής παρέμβασης του Αριστοτέλη κρινόταν, εντέλει, ακριβώς εκεί: στην υλικότητα της αντιπρότασής του.

Ο δημοκρατικός «πολιτικός τόπος», ως «τόπος» ισότητας και ισονομίας, ορίζεται μέσα από την συλλογική θέσπιση δεσμών μεταξύ των αυτόνομων μονάδων της κοινότητας. Μια δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να εκβιάσει ούτε τη συμμετοχή ούτε την αυτοθυσία: η κοινή αντίληψη για το «πολιτικά ορθό», το ηθικό και το δίκαιο δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να είναι προϊόν επιβολής, αλλά, αντίθετα, στη βάση αυτής της κοινότητας (που είναι, άλλωστε, και η βάση της δημοκρατίας) βρίσκεται, ακριβώς, η αυτονομία του ανθρώπου: η δυνατότητα της απόφασης. Ήδη από τη διδασκαλία του Σωκράτη γνωρίζουμε πως η πολιτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ηθικής και πως μια δίκαιη κοινωνία προϋποθέτει (και προϋποτίθεται από) μια δίκαιη ζωή.

Ετούτη η (διασφαλισμένη από την πολιτεία) αυτονομία του ανθρώπου είναι που τον «εξαναγκάζει» να συμμετάσχει και λάβει αποφάσεις, διότι ακριβώς σε μια δημοκρατική πολιτεία ο «εξαναγκασμός» δεν αποτελεί απλή άσκηση βίας (όπως στα τυραννικά καθεστώτα), αλλά «συνιστά “βία” που επιβάλλεται δημόσια, νόμιμα και ηθικώς δικαιολογημένα» (Π. Σούρλας, Μια εισαγωγή στην επιστήμη του Δικαίου). Η δημοκρατική κοινότητα, η πόλη ως «πολιτικός τόπος», υπάρχει στο βαθμό και με τον τρόπο που υπάρχουν οι πολίτες της. Οι πολίτες διεκδικούν την αυτονομία της πόλης τους, ακριβώς επειδή η πόλη προασπίζει, δια της ισονομίας, τη δική τους αυτονομία. Η πολιτική συμμετοχή και η αυτοθυσία θάλλει στα στέρνα των ευνομούμενων πολιτών της δημοκρατίας, αλλά και η δημοκρατία, στον βαθμό που αποτελεί την υψηλότερη έκφραση της ηθικής αυτονομίας του ανθρώπου, οφείλει να διερωτάται, ακριβώς, πάνω στη δυνατότητα της υλικότητάς της.

Η αντίσταση στον πολιτικό φετιχισμό, στο δογματισμό, στην κοινωνική βία και στην πραγμοποίηση της πολιτικής επιβάλλουν μια «νέα (πρακτική) ηθική», μια νέα «άρση» που θα προκύψει, ακριβώς, ως άρνηση των προηγούμενων «θέσεων»: ένας διαρκής αναστοχασμός πάνω στη δυνατότητα και στην υλικότητα της κριτικής παρέμβασης, στη δυνατότητα και στην υλικότητα μιας άλλης δημοκρατίας, η οποία και θα υπονομεύσει ή θα αναστείλει όλες τις προηγούμενες εκτροπές της ηθικής και της δικαιοσύνης, διότι ακριβώς στοιχηματίστηκαν έξω από την επικράτεια της συλλογικής και ατομικής μας αυτονομίας. Το καθήκον της αυτοθυσίας σήμερα οφείλει να μεταγλωττιστεί σε καθήκον αντίστασης στα σαθρά θεμέλια μιας έκπτωτης πλέον πολιτείας, της οποίας η έννομη τάξη δεν (πρέπει να) είναι άξια υποδοχής, διότι ουδέποτε υπερασπίστηκε την ηθική και πολιτική αυτονομία των πολιτών της. Η άνοδος και η πτώση της αθηναϊκής δημοκρατίας μας διδάσκει πως η κοινωνική αυτονομία προϋποθέτει και προϋποτίθεται από την ατομική –και ετούτο, τηρουμένων, πάντα, των αναλογιών, δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να το ξεχνάμε στις δύσκολες μέρες που περνάμε.

REDNotebook

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=2869

76 χρόνια πίσω...

δώστε μου πίσω την ηλικία

που κάνει να ριγούν τα τριαντάφυλλα

στο πέρασμά της .....

πίσω γυρίζει το όνειρο

στων εποχών το διάβα

σαν τον καπνό

που απ' τη φωτιά

ψηλότερα ανεβαίνει

Ενθύμιον

Αγίας Κυριακής

του έτους 1935

Νυδρί τη 7/7/1935