... δρόμος μεστός ....

 

ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Κινήσαμε να σμίξουμε τήν ευτυχία.

Η πορεία θάναι μακρυνή,

γι' αυτό και πήραμε μαζί μας

ένα κομμάτι προσμονής

κι ένα κομμάτι της ελπίδας

στο φτωχικό μας το σακίδιο.

Τα πλοία πούχαν ξεκινήσει

αναζητώντας την στη θάλασσα

γύρισαν στα λιμάνια τους.

Σα μάθανε το σκοπό μας

μας είπανε πως άδικα κινήσαμε.

Αυτό μας είπαν και τα σύγνεφα.

Μονάχα το φεγγάρι από ψηλά

ειρωνικά εχαμογέλασε...

ΑΛΕΚΟΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ           "ΛΕΥΚΑΣ" - 2 Μαρτίου 1989 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Μόνος, κατάμονος, ο δρόμος μέσα στην ομίχλη

σαν το παιδί που έχασε τη μάνα του.

Κι' όμως είναι μεστός απ' την ανάμνηση των πελμάτων

που διασταυρώνονται στις Γεωμετρικές του διαστάσεις.

ΑΛΕΚΟΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ        "ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ"  -  20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1964

καράβια

Καράβια μου που φεύγετε και πάτε

καπνού τολύπες φόντο στη φυγή σας,

αλμύρας ρίγη γύρα σας σκορπάτε

κι αλμύρας ρίγη παίρνετε μαζί σας.

Στα χνάρια σας αφρούς κρυφοκερνιούνται

πηδώντας ανοιχτόφτερα οι γλάροι,

και πάν' απ' τους αφρούς γλυκοφιλιούνται

παντοτινοί της θάλασσας κουρσάροι.

ΑΛΕΚΟΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ [20/12/1920 --- 11/11/2012]

"ΛΕΥΚΑΣ" 14 Οκτωβρίου 1993

... συναγωγές μνήμης 2 ...

ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ

Μην το ξεχνάς πώς κάποτες θα πεθάνεις
και θα κλειστείς στη γήινη θήκη σου
αφήνοντας έξω την απουσία σου.
Κι αν το πιστεύεις πως θα επιστρέψεις
σαν αποκάμεις πια να περιμένεις
θάχεις πεθάνει για δεύτερη φορά.
Μα τότε, δε θα βρεθεί κανένας να σε κλάψει.

Αλέκος Φίλιππας
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΛΕΥΚΑΣ" στις 15 Νοεμβρίου 1996 ΠΕΡΙΟΔΟΣ Δ' Αριθμός φύλλου 412


Η ΒΑΡΚΑ

Στην αμμουδιά απόμεινε
πιό πέρα απ' το λιμάνι
ψαρόβαρκα που κάποτες
τη θάλασσα τρυγούσε.
Τη μέρα με τα δίχτυα της
το βράδυ πυροφάνι
με το καμάκι, κι ο ψαράς
εγλυκοτραγουδούσε,
Στην ξύλινη την μνήμη της
όλα κυκλογυρίζουν
και πάνω της ανέμελοι
οι γλάροι φτερουγίζουν.

Αλέκος Φίλιππας
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΛΕΥΚΑΣ" στις 2 Μαρτίου 1999 ΠΕΡΙΟΔΟΣ Δ' Αριθμός φύλλου 462

Κυριακή 11 του Νοέμβρη του 2012, ο Αλέκος έφυγε για τη γειτονιά των ποιητών εκεί στο επέκεινα... 
... αποχώρησε .....

εδώ... κι εδώ

λεύτερος σαν φως...

ζητούσε, λόγος ποιητικός, από το χάροντα
ναρθεί, μαζί με το μπουρίνι
[μια μέρα δειλινό, μπουρίνι να φυσάει, ]
κι ακάλεστος
-καθώς λυσσομανά,ήχοι κι εικόνες, θαρρώ, δρόμους ν΄ανοίγουνε
στης φαντασίας τα στενά...-
μ΄αυτός παράκουσε...
κι ήρθε μια μέρα χλιαρή του χινόπωρου
μια μέρα πούσερνε καλοκαιριά
και μια ηρεμία ολύμπια...
[παράξενο το φετινό χινόπωρο,
παράξενο πολύ...]

κυριακή 11 του νοέβρη του 2012
δειλινό....
εκεί που η μέρα. κουρασμένη, γέρνει
στης νύχτας  υποκύπτοντας τον ερχομό
διάλεξε το δρόμο για του χαμού τ΄ αγύριστου τη χώρα....
λεύτερος σαν φως
-ποιος ξέρει, ο δρόμος τούτος, της πράξης για της φαντασίας
πλάσμα της καρδιάς..-
απ΄το πρωί μια ήρεμη βύθιση
κι έπειτα η ΣΙΓΉ...
"αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την Άβυσσο,
όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάχνο της
γυναίκας."

"Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα..."

[απο τα γυαλινα γιάννενα του μιχάλη γκανά]

όνειρο ...

στο κεφαλόσκαλο καθισμένος,

αγαπημένη θέση - κληρονομιά

γλυκιά ανατριχίλα στο κορμί σκορπά η δροσιά,

να τυλιχτώ τον επενδύτη της ζεστής αγκαλιάς σου

και να πλανιέμαι στην ασάλευτη ώρα

στο κάλεσμα του φεγγαριού

που μετεωρίζεται γέφυρα σε ταξίδι ονειρικό,

-υποσχεμένο-

δρόμος που φέρνει κοντά ψυχές αδελφές

τριζόνια,

ξεχασμένα σε αναζήτηση συντρόφου - επίμονα-

σπάνε την ησυχία

κομμάτια ραγισμένου καθρέφτη

"βλέπω το χέρι σου άσπρο σαν τον ήλιο

να καίει πάνω από το κάτασπρο όνειρο

έπειτα σε άκουσα να ελευθερώνεσαι από τα φύλλα"

κι άκουσα το φως να κυλά από τα μάτια σου

σου χαμογέλασα

μα ήταν όπως πάντα,

ένα χαμόγελο στην άβυσσο.....

... γλυκά φθινοπωρινό το φως,

Κώστας Στεργιόπουλος

Φως ζητάνε τα χαϊβάνια ...

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει ... (;)

[επίκαιρο;

αφιερωμένο.....]